Viva la libertà is een degelijke en onderhoudende satire over de krankzinnige, politieke situatie in Italië. De film is ietwat tandeloos vergeleken met vergelijkbare satirische films, het is aan de meesterlijke acteur Tony Servillo te danken dat het een bezienswaardige film is geworden.

Enrico Olivieri is de leider van de grootste oppositiepartij, hij is de politiek beu en vlucht naar Parijs. Zijn assistente komt op het idee om Giovanni, de tweelingbroer van Enrico, in zijn plaats te laten optreden. Giovanni heeft te kampen met een bipolaire stoornis en is net uit een inrichting ontslagen. Toch weet de gekke Giovanni iedereen in te palmen met zijn simpele retoriek, dat de partij snel laat stijgen in de peilingen.

De film beweegt zich tussen Parijs, waar Enrico zichzelf weer probeert te vinden, en in Rome waar Giovanni zich welgemoed thuis begint te voelen in de open inrichting die de Italiaanse politiek is. De chaotische politieke situatie in Italië wordt met veel kluchtigheid voor het voetlicht gebracht. De film zit dicht genoeg tegen de krankzinnige politieke realiteit aan om enigszins geloofwaardig te zijn.

Dat Giovanni met zijn raadselachtige politieke geleuter zijn aanhang tijdens bijeenkomsten weet op te zwepen is zo gek nog niet. Men hunkert naar iets nieuws, naar een nieuw geluid om de vastgeroeste chaos op te schudden. Regisseur Roberto Andò die zijn eigen satirische boek verfilmde, heeft een degelijke en onderhoudende satire van het gekkenhuis van de Italiaanse politiek gemaakt.

Het feit dat de tweelingbroers gespeeld worden door de briljante karakteracteur Tony Servillo (La grande bellezza) is een slimme zet. Servillo zet overtuigend beide broers neer, met zijn onnavolgbare mimiek weet hij de introverte Enrico en de extroverte Giovanni geloofwaardig te maken. Dat de film herinneringen oproept aan de geniale politieke satire Il divo van Paulo Sorrentino valt weliswaar niet in het voordeel van Viva la libertà uit.

Dan valt namelijk op hoe tandeloos de film als satire is. De film is ook te braaf. De maffe kluchtigheid mag dan onderhoudend zijn, het ondergraaft wel de bijtende satire. Het is duivels lastig om een juiste balans tussen humor en drama te vinden. Andò is als regisseur een degelijke vakman die er niet in is geslaagd om een werkelijk splijtende satire te maken. Het is in ieder geval onderhoudend entertainment geworden, met dank aan de grootse Tony Servillo.

Ulrik van Tongeren

Viva la libertà (Imagine, 2013), nu in de bioscopen.