Te herkennen aan blond haar tot op mijn schouders, een vaal spijkerpak en bruine fluwelen puntlaarzen, kloste ik nonchalant door het leven. Mijn kleren wekten de indruk nooit te zijn gewassen, geen moeilijke opgave, want die waste ik nooit. Op mijn jongenskamer draaide ik platen van Soft Machine tot de buurman bonkte. Kortom, ik was hip.

Die zwoele zomeravond hing opwinding in de lucht. Vroeg in de avond stak ik het potje voor onverwachte gebeurtenissen bij me en liep de straat uit. Mijn voormalige lagere school passerend, met een tweede leven als buurthuis, zag ik haar verschijning door het raam. Ze was lang, slank, blond en óók hip. Mijn favoriete buurmeisje stond in mijn oude klaslokaal op de plek waar mijn juffrouw voor de les psalmen zong achter haar harmonium. Nu stonden er mannen met glazen onder een witte wolk van sigarettenrook.

tomos1975Toen ik de deur opende, spoelde Satellite of Love van Lou Reed wellustig over me heen. ‘Oef, jij hier?’, reageerde ze en ik voegde me bij haar onder de wolk. De mannen keken minzaam naar me om, draaiden zich weer naar de gouden bierpomp om hun glazen te vullen. Een paar minuten eerder was Agnes als een Alice in Wonderland binnen komen zweven, begreep ik. Toen de mannen zagen wat er onder hun wolk terecht was gekomen, schaarden ze zich om haar heen en al schuifelend hadden ze de kring gesloten.

Snel overzag ik de situatie. Ik pakte een gedeukte bruine pokerbeker van de bar en hield die in de lucht. ‘Rondje!’ De mannen reageerden als het hondje van Pavlov dat de bel weer hoort. Terstond begonnen ze te kwijlen en moesten op mijn voorstel ingaan. Of ze wilden of niet. Na drie spelletjes, pakte ik hun glazen, sprong achter de tap en hield die onder de geelwitte straal. Ongemerkt leegde ik het potje voor bijzondere gebeurtenissen in de biertjes, die geduldig stonden te druipen. De rest ging vanzelf…

Nu jaren later, gezeten op de achterbank van een donkergekleurde Audi, ingeklemd tussen twee boze compagnons, zie ik het verband met het buurthuis en het beroep dat ik uitoefen. Ik zit in de export, of eigenlijk zat, dat is een business waarvoor je creatief moet boekhouden, anders overleeft het bedrijf het niet. En probeer dat maar aan mijn compagnons uit te leggen. Ik durf te beweren dat ik revolutionaire financiële technieken introduceerde die door de jaren heen hun weg hebben gevonden naar het bankwezen.

De kiem voor mijn kennis ligt op het schoolplein. Mijn weinig imponerende gestalte doch dominante karakter leverden regelmatig dichtgeslagen ogen op en na de zoveelste aanvaring op een druilerige zondagmiddag, besloot ik dat de boel anders moest. “Op dat schoolplein leerde je liegen”, grommen mijn compagnons op de achterbank. Oké, soms moest ik wel, denk ik dan maar. Zijn er in de geschiedenis niet meer mannen geweest die wel eens een steekje hebben laten vallen?

Zo probeerde Winston Churchill onder de dienstplicht uit te komen toen hij hoorde dat hij ten strijde moest trekken in de Eerste Wereldoorlog. Zwaar tegen zijn zin scheepte hij zich in en speelde bepaald geen dappere rol bij de verdediging van Antwerpen tegen de Duitsers in 1914. Maar is die episode niet vervaagd door zijn optreden in de Tweede Wereldoorlog tegen diezelfde Duitsers? Misstappen kan je wegstrepen tegen goede daden, wil ik maar zeggen.

Met de filosoof Kierkegaard in mijn achterhoofd zou je dat moreel boekhouden kunnen noemen. Want toen in oktober 1940 bleek dat Winston de luchtmacht van Göring’s Luftwaffe had verslagen en de oorlog in feite al was beslist, sprak geen ziel meer over Antwerpen. Zien jullie de overeenkomst dan niet?, voerde ik aan tegen mijn compagnons.

“Luister jongens, ik heb jullie niet uitverkocht aan Justitie. Fred en Ivo heb ik alleen maar gebruikt om onze centjes veilig in Luxemburg te parkeren, hetgeen ze – buiten het zicht van de fiscus om – uit dankbaarheid met drie hebben vermenigvuldigd. Justitie is een populair verdienmodel in onze business, dat weet je toch?” De Audi stopte. “Hebben jullie dit kanaal voor mij in petto!? Konden jullie niets beters bedenken dan deze gracht?”

Ron Kretzschmar

Lou-Reed-Vicious.mp3

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

2 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Tadelloser
9 jaren geleden

“…de kiem voor mijn kennis ligt op het schoolplein”, maar, zo doet de inhoud van dit schrijfsel vermoeden, niet zo zeer in de schoolklas. Man, man, wat wordt de plank misgeslagen als het gaat om Churchill. Zonder uitzondering wordt hij door biografen en historici beschreven als een oorlogs-liefhebber en zelfs oorlog-hitser maar hier wordt hij weggezet als een schijtluis. Opzienbarend voor een persoon die het volgende gezegd zou hebben: “‘I think a curse should rest on me — because I love this war. I know it’s smashing and shattering the lives of thousands every moment, and yet, I can’t help it, I enjoy every second of it. “ Enfin, overigens hebben de Britten de dienstplicht pas in 1916 ingevoerd, tegen die tijd was Churchill veel te oud (42) om opgeroepen te worden.

ron
9 jaren geleden

Tadelloser, dank je voor je reactie.

Alles is uit mijn duim gezogen, er klopt hier niets van wat ik schrijf. Geintje! Ik vond de combinatie tekst/muziek zo mooi. Het ritme…