Spanje beleefde een roerige tijd na de dood van generaal Franco in 1975. De overgang van dictatuur naar democratie verliep moeizaam, sociale onrust borrelde op. La Isla Mínima speelt zich af in 1980 in het diepe zuiden van Spanje. Het is een duister gebied, bijna rechteloos en sinds de dood van Franco is daar weinig aan veranderd. Een tweetal Madrileense rechercheurs onderzoekt in een Andalusisch dorp, gelegen in de moerasdelta van de Guadalquivir-rivier, de verdwijning van twee jonge zussen. De lokale autoriteiten echter zijn niet geneigd de rechercheurs behulpzaam te zijn.
Het is een dorp waarin een seriemoordenaar ongestoord zijn slachtoffers kan verminken en doden. Pedro (Raúl Arérvalo) en zijn partner Juan (Javier Gutiérrez) komen terecht in een poel van corruptie en drugshandel. Juan is een politieman van de oude stempel met een duister verleden, Pedro een progressieve en sociaal bewogen agent. Met beide personages wordt briljant het verscheurde Spanje uit die tijd verbeeld. Als het op een gegeven moment botst tussen beiden, graaft Pedro zelfs in het beladen verleden van zijn collega.
La Isla Mínima is een spannende moordmysterie waarin tevens de sociale en politieke ontwikkelingen uit die tijd haarscherp voor het voetlicht worden gebracht. Met een verrassend politiek plot, want de filmmaker toont ons met treffende details de botsing tussen het oude en het nieuw Spanje. Zo hangen er in de hotelkamers nog portretten van Hitler en Franco. Daar in het zwoele zuiden van Spanje willen de jongeren alleen maar zo snel mogelijk vertrekken.
De seksuele revolutie van de jeugd wordt argwanend bekeken door de vermolmde conservatieve machthebbers. Omdat de twee zussen seksueel zeer actief waren, wordt hun dood niet bijster serieus genomen door de plaatselijke autoriteiten. De politiemannen uit Madrid stuiten op een muur van wantrouwen binnen de gesloten gemeenschap. Iedereen heeft geheimen, velen nemen op een of andere manier deel aan de verschrikkelijke dingen die in het dorp gebeuren.
Regisseur Alberto Rodriguez heeft een ambitieuze poging gedaan om een veelomvattend beeld te scheppen van het post-Franco tijdperk in Spanje. Visueel is de film met een enorme bravoure gemaakt; het camerawerk is van uitzonderlijke klasse. Het hypnotiserende begin van de film met beelden van grote hoogte opgenomen, tonen het landschap in de geometrische patronen van irrigatiekanalen en rijstvelden. Dergelijke stilistische hoogstandjes geven de kijker nog enig lucht in deze beklemmende visie op een ontaarde plek.
Vraag is of de plot niet te nodeloos ingewikkeld is geworden. Na een tergend open einde komen er vragen bovendrijven die in de film onbeantwoord blijven. Maar er is altijd de beklemmende sfeer die het geheel onmiskenbaar pakkend maakt en waardoor je je als kijker moeilijk kan losmaken van het splijtende en bewogen drama. La Isla Mínima zou in Nederland wel eens tot een van de hoogtepunten van het lopende filmjaar kunnen gaan behoren.
Ulrik van Tongeren
Na de recensie in de Volkskrant had ik me erg verheugd op deze film zeker omdat wij ook in die tijd voor het eerst in Spanje waren. Maar de film viel heel erg tegen sterk overdreven om dit een spannende film te noemen. Heel slaapverwekkend, geen goede acteurs, over het camera werk kan ik niet oordelen. Voor mij een b-film