Talrijk zijn ondertussen de speelfilms, documentaires en tv-series rond de Mexicaanse en Colombiaanse drugskartels. Traffic van Steven Soderbergh (2000) was de eerste substantiële film over dit thema. Aan de voortdurende oorlog tussen de Verenigde Staten en de drugskartels lijkt maar geen einde te komen. Eigenlijk is de Amerikaanse war on drugs één groot fiasco. In Sicario wordt een fictieve visie op deze oorlog getoond.
Kate (Emily Blunt) is een onverschrokken FBI-agente die gerekruteerd wordt door een schimmige overheidsorganisatie die als doel heeft een Mexicaanse drugsbaas uit te schakelen. De handeling speelt zich af in het grensgebied van de VS en Mexico. Leider van het team is de laconieke Matt (Josh Brolin), zijn handlanger is de meedogenloze en onpeilbare Alejandro (Benicio Del Toro). Sicario beleven we door de ogen van Kate, het geweten van de film. Haar doortrapte meerderen vertellen zo min mogelijk over hun bedoelingen. Hun methode is grensoverschrijdend en onwettelijk, met een gestage opeenstapeling van lijken tot gevolg.
Dit is een complexe vertelling waarin veel aan de verbeelding van de toeschouwer wordt overgelaten. De Canadese regisseur Denis Villeneuve is een specialist in duistere vertellingen, denk aan films als Prisoners en Enemies. Met Sicario overtreft hij zichzelf in grimmigheid en pessimisme. Het is een meesterzet van de regisseur en diens scenarist Taylor Sheridan om het drama vanuit het perspectief van Kate te laten plaatsvinden. Kate lijkt het enige personage dat twijfels heeft over de meedogenloze aanpak van het team.
Emily Blunt moet een agente spelen die zowel moedig als kwetsbaar is. Dat doet zij glansrijk in de vorm van een genuanceerde rol tegenover de macho personages die de dienst uitmaken. Tegen het einde van de film wordt de tergende machteloosheid van Kate wellicht te zwaar aangezet. De makers waren blijkbaar bang om van de vrouw een heldin te maken. Tijdens het duistere slot van de film verneemt Kate van de meedogenloze Alejandro dat ze geen wolvin is in een wereld van wolven.
Sicario biedt geen nieuwe inzichten in de war on drugs. De pessimistische visie van Villeneuve over de drugsoorlog zonder einde is het meest opmerkelijke aspect. Desondanks is het een imponerende film geworden. De samenwerking met de geniale cameraman Roger Deakins levert een indrukwekkend visueel spektakel op. De uitgebleekte beelden van de desolate woestijnlandschappen waarin de strijdende partijen op schaakstukken lijken, hebben een hypnotiserende werking.
De actiescènes zijn strak gemonteerd en grijpen de kijker bij de strot. Het meest huiveringwekkend is het begin van de film. Tijdens een inval bij een bende kidnappers ontdekken de agenten een enorme verzameling lijken die ingemetseld zijn in de muren. Te lang moeten we kijken naar deze ontzielde lichamen, een treffende start van een bloederige afdaling naar de hel op aarde.
Ulrik van Tongeren