Youth_01

Na het formidabele La Grande Bellazza (2013) komt de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino weer met een film vol melancholie. Youth gaat over twee oude mannen die mijmeren over het verleden en vooruit blikken op hun nakende einde.

Na Rome in La Grande Bellazza belanden we nu in een kuuroord hoog in de Alpen. Het is even wennen aan de nieuwe locatie, een glas mineraalwater hoog in de bergen vraagt om nuchterheid. Youth is rechtlijniger dan zijn voorganger, minder dromerig en bedwelmend. Toch pakt Sorrentino als vanouds uit met betoverende beelden. En de zwarte humor waar de film vol mee zit, verrast als de conversaties gaan over de naderende dood. De mix van tergende melancholie en humor is grotendeels geslaagd.

De 80-jarige Fred (Michael Caine) is componist en dirigent, en eigenlijk al met pensioen. Zijn maatje, generatiegenoot Mick (Harvey Keitel), is een filmregisseur die maar niet wil stoppen. Hij werkt met een legertje scenarioschrijvers uit Hollywood aan zijn laatste grote productie. Een belangrijk deel van de film wordt getoond door de ogen van deze mannen die verwonderd de jeugd aanschouwen. In misschien wel de mooiste scène zitten beide vrienden in een zwembad, terwijl een naakte Miss Universe zich langzaam in het water begeeft. Haar schoonheid is voor hen onbereikbaar, en dat weten ze zelf maar al te goed. Tragiek en humor treffen hier doel.

Fred en Mick laven zich aan herinneringen. Met de dood voor ogen worden die steeds belangrijker. Het knappe van Youth is dat het desondanks geen morbide film is geworden. Er worden weliswaar voorspelbare grapjes gemaakt over weigerende prostaten, maar het is gelukkig geen sombere beschouwing over de verschrikkingen van ouderdom. De hoofdpersonages vormen het hart van de film, de overige personages zijn aangenaam vreemd en excentriek wat de broodnodige luchtigheid oplevert.

Jane Fonda speelt Brenda, een actrice die vaak optrad in de films van Mick. Wanneer ze in Youth opduikt, gaat ze hem verbaal te lijf. De actrice wil zéker niet optreden in zijn laatste film. Fonda presenteert een subliem staaltje hysterisch acteren, de Oscar staat al klaar voor haar. Met de aanwezigheid van een Tibetaanse monnik en een dikke man, die verdacht veel lijkt op de voormalige voetbalster Diego Maradona, blijkt dat Youth balanceert op de rand van de karikatuur.

Youth_02

Maar dan is er Rachel Weisz die de dochter van Fred speelt. Zij is in de steek gelaten door haar echtgenoot en uiterst wanhopig. Weisz is zo goed in haar rol dat ze bijna de film steelt van de twee veteranen Caine en Keitel. Haar personage geeft de film onverwacht diepte en oprechte emotie. Een vertolking om in te lijsten.

Youth scheert niet de extreem hoge toppen van La Grande Bellazza. Paolo Sorrentino is wederom schatplichtig aan de befaamde Italiaanse regisseur Federico Fellini. Hoe kan het ook anders met deze mengeling van melancholie, aanstekelijke humor en excentrieke personages. Het einde van de film is tamelijk aangrijpend en laat nog eens zien wat een groot acteur Michael Caine is. Youth is zeker nog niet zijn laatste film, al voelt deze vertolking als een waardig afscheid.

Ulrik van Tongeren

Youth (Paradiso Films, 2015), vanaf 29 oktober in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

2 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Hans van Toorn
8 jaren geleden

Natuurlijk fantastische acteurs die als in de vorige film van Sorrentino de film dragen. Het is mij een raadsel waarom deze regisseur als bijna plagiaatpleger pur sang zulke grootse kwaliteiten worden toegemeten. Was La Grande Belleza één aaneenschakeling van scenes uit vroegere italiaanse films, nu zoekt hij het in de filmisch aantrekkelijke beelden vrijwel zonder acties, schoolvoorbeelden volgend van Federico en dat ook weer gepaard gaand met gestolen scenes. Nu o.a. met bijbehorende sfeer uit Nostalghia uit 1983. Tekenend voor de film zijn de vaak lirische recensies die elk weer andere invullingen aan de inhoud van de film geven; je kan er veel kanten mee op. Vergankelijkheid, hoop, reflectie, en ga zo maar door; maak je eigen inhoud. Voor sommigen is een shot van twee minuten van een omkijkende Michael Caine het einde, maar zo een hele film vullen is niet echt knap. De traagheid is dodelijk. Het dirigeren van blatende koeien in een alpenweide wordt als uniek omschreven; waar hebben we het over? Moet Michael Caine een VanDuijn act uitvoeren? Wil niemand nog de naam van Fellini in de mond nemen om de kwaliteiten van deze plagiaatpleger aan te geven. Zwaar overschat.

Sad
8 jaren geleden

Melancholie stroomt door de hele film. Van de eerste tot en met de laatste seconde;opgebouwd van beeld , geluid en ons;die ons , indirect in de personages en hun belevenissen mengen.
Federico Fellini had voor vergelijkbare thema,geen mooiere film kunnen maken.