The_Postman's_White_Nights_01

The Postman’s White Nights is een lyrisch en mysterieus portret van een kleine dorpsgemeenschap op een eilandje in het Kenozero-meer in Noord-Rusland. De Russische regisseur Andrei Konchalovski heeft het dagelijkse leven van de mensen aldaar vereeuwigd. Een film waarin geen politiek en corruptie in Rusland aan bod komen, maar voornamelijk eenvoudige mensen die zich de dag doorworstelen. Omdat de dorpsbewoners zichzelf spelen, bevindt The Postman’s White Nights zich op het snijvlak van documentaire en speelfilm.

Centraal staat de melancholische Lyokha (Aleksei Tryapitsyn), de postbode van het gehucht. Hij brengt met zijn motorbootje brieven, gloeilampen, brood en pensioenen rond. De man vormt de enige verbinding met de buitenwereld. Eigenlijk gebeurt er niet zoveel op deze idyllische en imposante plek. Een oude vrouw sterft, de buitenboordmotor van Lyokha’s sloep wordt gestolen en een generaal landt er met zijn helikopter om te gaan vissen. De dorpsbewoners zelf mogen dat niet, de enige hint naar lokale corruptie. Voor de rest is het dagelijkse leven van deze eenvoudige zielen in beeld gebracht.

Oude mensen en dronkenlappen vormen tezamen de bevolking, de jongeren hebben allang het eiland verlaten. Er wordt gekletst en ruzie gemaakt, eindeloze hoeveelheden wodka gedronken en naar showprogramma’s op tv gekeken. Lyokha is geruime tijd geleden gestopt met het nuttigen van alcohol. Ooit had de man een gezin, maar de drank maakte alles kapot. Thans is hij vooral eenzaam in zijn bescheiden houten huisje en hunkert naar de enige aantrekkelijke vrouw in de gemeenschap, een visserij-inspectrice. Soms bekommert Lyokha zich om het zoontje van de vrouw.

Op het eerste gezicht lijkt het een eenvoudige film. Toch is er een groot regisseur voor nodig om van een simpel gegeven een memorabele film te maken. Konchalovski heeft op een briljante wijze een mengeling van speelfilm en documentaire gemaakt. Hij heeft zelfs het principe van reality-tv gebruikt om het realisme van de handeling te benadrukken. Iedere ochtend ervaren we hoe de bewoners wakker worden en weer aan een dag beginnen zonder dat er wat te gebeuren staat.

The_Postman's_White_Nights_02

The Postman’s White Nights handelt over een vergeten gemeenschap in een uithoek van Rusland. Wanneer Lyokha uitstapjes maakt naar de grote stad ervaren we pas het ‘nieuwe’ Rusland. Tegen het einde van de film vlucht Lyokha naar de stad om zich vervolgens te realiseren dat dit niets voor hem is waarna hij weer snel terugkeert naar zijn geliefde dorp. Konchalovski heeft met warmte de dorpsbewoners geportretteerd, nergens is hij neerbuigend over deze bedrieglijk eenvoudige mensen.

De film is een warmbloedige ode aan een vergeten Rusland, aan een verleden dat her en der in het immense land voortleeft. Knap hoe hij dit zonder valse lyriek heeft weten te verwezenlijken. Die raadselachtige lyriek is vooral te vinden gedurende de magische momenten die in de film verweven zijn. Soms verschijnt er voor de ogen van Lyokha een blauwzwarte kat, een fantoom die hem vorsend aankijkt, om dan snel weer te verdwijnen. De dromerige spikkels van magisch realisme vormen een fraai contrast met de nuchtere kijk op de dagelijkse werkelijkheid.

The Postman’s White Nights is de beste film in de latere fase van Konchalovski’s carrière. Hij won er in 2014 de Zilveren Beer mee op het filmfestival van Venetië. De 78-jarige cineast is trouwens alweer aan de opnames van een nieuwe film begonnen, die toch al een opmerkelijke filmografie heeft weten te bewerkstelligen. In de jaren ’80 maakte hij een uitstapje naar Hollywood dat onder meer het meesterwerk Runaway Train (1985) opleverde. Dertig jaar later maakt hij wederom een schitterende film.

Ulrik van Tongeren

The Postman’s White Nights (Contact Film, 2014), vanaf 5 november in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties