Ik zet mijn oude, roestige fiets op slot aan de regenpijp. Oud, maar nog bruikbaar. Hoewel, de trapper schiet steeds door, de fietsketting loopt elke dag wel een keer vast en de voorlamp hangt aan een draadje.

Met klamme handen open ik de deur. Zoals het betaamt meld ik mij bij de balie. De juffrouw erachter kijkt vooralsnog niet op of om. Het valt op dat haar haar flink is uitgegroeid, het hoogblond wordt overlapt door een stuk asgrijs.

Ik kuch met de hand voor mijn pijnlijke mond. De telefoon gaat.
,,Met de praktijk Oogopslag, zegt u het maar…” Verveeld tikt ze met haar pen op het bureaublad naast de computer.
,,Heeft u pijnklachten?” Ze praat hard, met weinig compassie. Zelfs het lijden van je medemens went op den duur.
,,Vandaag heb ik geen plek meer, morgen om half negen bent u de eerste. Neemt u gerust twee paracetamol om de acht uur.”

Ik begin te transpireren. Voel de knoop in mijn maag. Eindelijk legt ze de telefoon neer. Net als ik stamel ,,ik kom voor…” onderbreekt ze mij bot, ,,even op uw beurt wachten graag.”

Pfff, ik wil hier echt niet zijn, maar als ik mijn aandacht verleg naar de binnenkant van mijn mond, dan schreeuwt de pijnlijke, kloppende verstandskies om een tandarts.

,,Zegt u het maar”. Ongeduldig kijkt ze mij aan. Ik schrik op.
,,Ik kom voor tandarts Kriek.”
,,Neem plaats in de wachtkamer, het loopt uit, dus het zal even duren.” Ik kijk naar haar druilerige, blauwe ogen.
,,Was er nog wat?”
,,Nee, nee.”

Met lood in mijn schoenen ga ik op de oncomfortabele groene leren bank zitten. Zenuwachtig pak ik mijn telefoon, sms mijn vriend dat ik niet voor de lunch thuis ben, en of hij voor mij maar een bakje soep wil ontdooien. Veel meer verdraagt mijn gebit momenteel niet.

Ik concentreer mij nog eens binnensmonds. De pijn lijkt opeens mee te vallen. Sterker nog, de boosdoener die mij hier naartoe gelokt heeft, blijkt ineens gevoelloos. ‘Zou het?’, denk ik optimistisch. Ik haal diep adem, maak aanstalten op te staan, gaat de deur met een zwaai open.

,,Mevrouw Verte, komt u maar. Verstandskies, trekken was het niet? Truus, leg de spuit maar klaar.”