Demolition van de Frans-Canadese regisseur Jean-Marc Vallée is een opvallend grillige en amusante film over het verwerken van verlies.
Wanneer investeringsbankier Davis Mitchells (Jack Gyllenhaal) zijn vrouw Julia (Heather Lind) verliest door een auto-ongeluk, slaan bij hem niet meteen de stoppen door. Zijn verwerking van dit niet te bevatten leed verloopt niet via de geijkte paden. Davis maakt zich meer druk om het snoepgoed dat niet uit een automaat komt in het ziekenhuis waar zijn vrouw zojuist is overleden. Uit verbolgenheid schrijft Davis een lange brief aan het servicebedrijf van de snoepautomaat waarin hij zijn hart uitstort.
Dat is dus de wijze waarop Davis zijn verdriet verdringt. Julia (Naomi Watts), medewerkster op de afdeling klantenservice van de snoepautomaat-leverancier, probeert door te dringen tot de gemoedstoestand van Davis wat niet direct helemaal lukt. Davis wordt bevangen door een obsessie met niet-werkende machines. Hij haalt ondeugdelijke apparaten dwangmatig uit elkaar en eindigt dit proces door, gezeten in een bulldozer, zijn eigen riante woning in puin te rijden.
Iemand had hem namelijk de suggestie van de hand gedaan dat je eerst iets moet slopen om weer in elkaar te kunnen zetten, dan komt alles wel in orde. Davis heeft deze suggestie letterlijk genomen. Dat hij een plichtmatige vriendschap opbouwt met Julia, mag de pret niet drukken. Chris (Judah Lewis), de zoon van Julia, is overigens zeer behulpzaam bij de sloop van de woning. Davis komt uiteindelijk tot het besef dat hij vergat om van zijn vrouw te houden.
Demolition is als film een grillige opeenstapeling van symbolen en metaforen. Scenarioschrijver Bryan Sipe heeft een wonderlijke en ontregelende film geschreven over rouwverwerking. Het is een drama met verrassend weinig psychologische duiding, en bevat geen sentimentele uitglijers. De scherpe humor maakt de film bezienswaardig.
Regisseur Jean-Marc Vallée is een begenadigd man als het gaat om het casten van acteurs. Met Jack Gyllenhaal, die als Davis een verpletterende rol neerzet, schiet hij weer eens in de roos. De niet te peilen en onvoorspelbare Davis is gesneden koek voor deze acteur. Hij weet de fragmentarische en bijna experimentele vertelling ruggengraat en hart te geven.
Op bepaalde momenten lijkt Demolition te streven naar een nihilistische ontleding van de Amerikaanse droom van succes en welvaart. Al het sloopwerk van de symbolen van die welvaart is bevrijdend om te ondergaan. Er wordt laconiek afstand genomen van het verwoestende consumentisme. Andere waarden zijn belangrijker, zo luidt de boodschap.
Ulrik van Tongeren