Na de Amerikaanse verkiezingen waren de gevestigde media even de weg kwijt vanwege de onverwachte uitkomst, maar inmiddels is alles back to normal. Zaterdag konden we lezen hoe Bert Wagendorp, columnist van de Volkskrant, pist op het graf van schrijver Gerard Reve: ‘Ik heb altijd moeite gehad’, schrijft hij venijnig, ‘met het vergoelijken van Reve’s oprispingen’ (lees: racistische uitlatingen). Waarbij je gerust kunt aannemen dat Wagendorp, prototype van politieke correctheid, de boeken van de volksschrijver die hij als student Nederlands moest lezen, na gebruik op een afgelegen veldje in de fik stak. Een ritueel dat hij ongetwijfeld vol overgave uitgevoerd zal hebben met het verzameld werk van Céline en dat soort.

De NRC, verenigingsblad van weldenkend Nederland, hervond al eerder de vertrouwde toon. Rosanne Hertzberger, met als bijbaan microbioloog, schijt in haar column op het hoofd van de gewone Nederlander door te beweren dat dit soort mensen van de kwaliteitsmedia geen ruimte krijgen, eenvoudigweg omdat ze niet in staat zijn drie samenhangende zinnen op te schrijven. Waarop ze vervolgt dat, mochten onder deze types figuren rondlopen die toch wat opleiding genoten hebben (oftewel mensen waarvan je moet aannemen dat ze beschikken over een enigszins ontwikkeld geweten) ze zich niet bij de NPO vertonen, doodeenvoudig omdat ze zich schamen voor hun abjecte denkbeelden.

Zijn dit particuliere meningen? Ben bang van niet. Programma Pauw, platform voor mensen als Hertzberger, toonde een paar dagen geleden wat er gebeurt als je een andere mening verkondigt in de mediawereld. Haye van der Heyden, regisseur, acteur, schrijver en nog veel meer, is uitgekotst door de NPO en zit tegenwoordig werkloos thuis. Waarom? Hij staat sympathiek tegenover de PVV, schreef er een artikel over en kreeg vervolgens ‘heel veel over zich heen’. Is dit nieuwe openheid van de NPO via Pauw, of een waarschuwing aan degene die een baan zoekt bij de publieke omroep?

Dat er sinds jaren een politiek correcte angstsfeer heerst in Hilversum zie je aan de bezetting van de praattafels waar het dagelijks direct of indirect over politiek gaat – de juiste politiek zullen we maar zeggen. Mocht je daarover twijfels hebben, dan laat het optreden in DWDD van Shula Rijxman, voorzitter van de raad van bestuur van de NPO, niets te raden over. Bang als ze is wanneer Wilders aan de macht komt – van de NPO in huidige vorm zal weinig overblijven – vroeg ze zich af hoe ze de gewone man kan bereiken. Waarna Van Nieuwkerk opperde dat in deze een rol is weggelegd voor ‘onze Frans Bauer’. Simpel, niet al te slim, lekker laagdrempelig, was de onderliggende boodschap. En nog geen uurtje per week. Past perfect bij de aandachtsspanne van het gewone volk.

Dat het er in de academische wereld niet veel anders aan toe gaat, maakt een interview in de Volkskrant duidelijk met Paul Cliteur, hoogleraar encyclopedie van de rechtswetenschap te Leiden. Cliteur, getuige in het proces-Wilders, merkt gelaten op: “Ik ben 61, ik kan het me makkelijker veroorloven dan iemand die nog aan het begin van zijn carrière staat”. Dit na de opmerking van de interviewer dat advocaat Geert-Jan Knoops moeilijk deskundigen kon vinden, bang als ze zijn om aan de PVV gelinkt te worden.

Ron Kretzschmar