Het overkomt mij nog maar zelden. Dat je nekharen spontaan overeind gaan staan bij het beluisteren van nieuwe muziek. Kate Tempest voerde onlangs live voor de BBC haar nieuwe album Let Them Eat Chaos op.

Alsof er een wervelwind door je huiskamer raast, anders kan ik mijn ervaringen op die eerste oktoberavond niet omschrijven. Wat een temperament, gedrevenheid, woede, genialiteit brengt deze Tempest voort. Haar stem klinkt jeugdig, al is ze dertig jaar, maar wat is leeftijd. Je voelt haar intense pijn zodra ze, soms ogenschijnlijk in trance, haar zorgen uit over de betreurenswaardige toestand waarin de wereld momenteel verkeert. Wanhoop en, gelukkig maar, af en toe toch ook wat humor in de vorm van een kwinkslag.

Is haar performance echt, naturel, of worden we bedonderd? Heeft ze teveel en te vaak naar Anne Clark of John Cooper Clarke geluisterd? En wie is eigenlijk Kate Tempest? Dichter, romancier, spoken word artist, hiphopper… lees ik op internet. Ze wordt ook wel de ‘poëet zonder grenzen’ genoemd in Groot-Brittannië. Tempest, die twee jaar geleden in haar land doorbrak met het debuutalbum Everybody Down, schrijft activistisch-poëtische teksten waarmee ze op haar tweede album Let Them Eat Chaos een wereldwijde crisis bezingt.

Europe is lost, America lost, London lost
Still we are clamouring victory
All that is meaningless rules
We have learned nothing from history
The people are dead in their lifetimes
Dazed in the shine of the streets
But look how the traffic’s still moving

[uit: Europe Is Lost]

Het bijzondere live-optreden voor de Britse staatsomroep (,,thanks to the BBC for taking this risk”) vond plaats in Rivoli Ballroom in het zuiden van Londen. In de dertien tracks op het album volgt Tempest in de vroege ochtenduren, op 4:18 uur om precies te zijn als ze wakker schrikken, de levens van zeven personen die gevoelsmatig opgesloten zitten in hun flats, slaapkamers, keukens, geïsoleerd en angstig. Ze zijn dermate vervreemd dat ze zich wanhopig afvragen of ze wel leven, en of anderen soms met hetzelfde gevoel rondlopen.

I try new things, I shoot films on my phone
And I play them back when I’m alone, did that happen?
I walk around, tryna understand every sound
Tryna make my feet connect with every inch of ground
This gaff flattens my cap, battens me down
Everything’s in its category, packaged in self flattering girls
Battle reality, it’s battle royale
Everyone is chattering, nothing is real, collect my salary
Cookin’ a meal, right, some vegetables, I exercise regularly
How that I feel, visceral melody, is this all that’s ahead of me?
I always thought that life would mean more to me eventually
I hate to think I’ll make it to 70, potentially 75
And realise I’ve never been alive
Spend the rest of my days regretting, wishing I could be forgetting

I know it’s happenin’, but who’s it happenin’ to?
Has this happened to you?
I know it’s happenin’, but who is it happenin’ to?
What am I gonna do to wake up?

[uit: Pictures On A Screen]

Deze individuele verhalen komen aan bod in een veel grotere setting waarin de wereldwijde financiële crisis, migratie, milieurampen en gentrification centraal staan. In de ogen van Tempest leven we weliswaar in een wanordelijke wereld, maar vergeten we alles snel. Je wordt keihard met je neus op de naakte feiten gedrukt, ze schudt de luisteraar wakker. Haar innerlijke onrust komt mede tot uiting in de plotselinge muzikale wendingen. Op het ene moment luister je naar een soort van slaapliedje, waarna ze verwoestend uithaalt. Steeds wisselt ze van tempo en toon.

Hoewel de boodschap die Kate Tempest verkondigt ronduit alarmerend en activistisch is, geeft ze zelf in een interview met The Huffington Post van vier jaar geleden aan niet de mening van anderen te willen veranderen. ,,Ik ben meer geïnteresseerd in mensen dan in politiek. Natuurlijk maak ik me zorgen over dingen die overheden uitvreten, maar ze stoppen er echt niet mee als ik op het podium zeg dat het slecht is wat ze doen. Mijn optredens zullen het beleid van regeringen niet veranderen, maar ik hoop wel dat het stof tot nadenken biedt over onszelf, onze levens en anderen.”

Sinds kort is dit ook visueel indrukwekkende live-optreden vrij toegankelijk via YouTube, al is het maar de vraag voor hoe lang. Bij de BBC zijn ze er geen voorstander van dat hun programma’s via internet te zien zijn buiten de eigen landsgrens. Dus grijp je kans, vul je scherm volledig, volume luid, activeer desgewenst de ondertiteling, riemen vast en ademhalingsapparatuur in de aanslag. Bekijk de spiegel van de huidige tijdsgeest die Kate Tempest ons voorhoudt. [je kan het concert ook downloaden]