Modeontwerper Tom Ford heeft na zijn debuutfilm A Single Man (2009) met Nocturnal Animals een ambitieuze opvolger gemaakt. Met drie verhaallijnen, gebaseerd op het boek Tony and Susan van Austin Wright, is het een complexe vertelling die vragen oproept. Er zit een moralistische visie over een decadente wereld in verwerkt, een stellingname die nog het minst overtuigt.
Susan, gespeeld door Amy Adams, is een galeriehoudster in Los Angeles. Zij is rijk en blijkbaar ongelukkig. Per post ontvangt ze een manuscript van haar ex-man Tony (Jake Gyllenhaal). Dit nog niet gepubliceerde boek handelt over een gezin dat op een nachtelijke snelweg in Texas geterroriseerd wordt door drie jonge mannen. Jake Gyllenhaal speelt hier tevens vader Edward, een fraaie dubbelrol van deze acteur.
Regisseur en scenarioschrijver Tom Ford zet in Nocturnal Animals op gewaagde wijze twee werelden naast elkaar. We zien het verwende en enigszins verveelde leven van Susan geplaatst tegenover het gewelddadige fictieve verhaal. De film springt soepel heen en weer tussen beide verhaallijnen. Voorts zijn er flashbacks uit het verleden met betrekking tot de relatie tussen Susan en Tony.
Susan dumpte Tony twintig jaar geleden omdat hij niet ambitieus genoeg was. Zij had niet het geduld om te wachten op zijn doorbraak als schrijver. Het boek van Tony is bedoeld om Susan de stuipen op het lijf te jagen, zijn manier om wraak op haar te nemen. De vormgeving van de film is prachtig. Met fraaie bedwelmende beelden van een kil Los Angeles geeft Ford zijn visitekaartje af als bedreven stilist.
Mooi contrast hiermee is het gewelddadige verhaal over het gekidnapte gezin in de woestijn van Texas. Deze rauwe fictieve wereld voelt realistischer aan dan de werkelijkheid van Susan. De hellevaart van de hulpeloze Edward is hier aangrijpender verfilmd. Het is aan de vaardige vertolking van Amy Adams als Susan te danken dat de film als geheel toch weet te boeien.
Nocturnal Animals doet wat dreigende sfeer betreft denken aan het werk van David Lynch. Toch weet Ford de decadente wereld die hij toont van originele signatuur te voorzien. Maar wat hij nou precies beoogt met dit provocerende werk blijft de vraag. Dat mag overigens de pret niet drukken, de film is ontegenzeglijk het aanzien waard.
Ulrik van Tongeren