Jackie vangt aan met de moord op de Amerikaanse president John F. Kennedy in 1963 en eindigt met diens uitvaart. De film vertelt ons over het leven dat zijn vrouw Jackie vlak na de aanslag leidde. De week waarin de weduwe haar tomeloze verdriet onder controle moest zien te houden, en tegelijkertijd de begrafenis moest regelen. En uiteraard komen het veilig stellen van de politieke erfenis en het imago van haar echtgenoot aan bod.
Het raamwerk van de film is een interview met Jackie (Natalie Portman) op een buitenverblijf, afgenomen door een naamloze journalist gespeeld door Billy Crudup. In dit vraaggesprek, zeven dagen na de aanslag, wordt als het ware de mythe van het Kennedy-presidentschap gepresenteerd. Jackie Kennedy creëert ter plaatse het sprookje van Camelot, met haar man als ridder. Camelot, de magische naam van het legendarische kasteel van Koning Arthur, galmt lang na in de film.
Jackie is geen conventioneel biografisch werk over het leven van een beroemdheid. Het is een film waarin heden, verleden en nabije toekomst ingenieus door elkaar heen zijn verweven. Tevens komt het ook over als een koortsdroom, met een kersverse weduwe die al ketting rokend en wodka drinkend door de lege vertrekken van het Witte Huis wankelt. De merkwaardige muziek, gecomponeerd door Mica Levi, geeft de emotionele maalstroom van de vrouw een bevreemdende lading.
Zo te zien zijn alle details raak getroffen. De zoveelste reconstructie van de moordaanslag op Kennedy wordt nauwkeurig verbeeld. Het is gruwelijk om Jackie in de open limousine naar de hersenresten van haar echtgenoot te zien klauwen. Ze zal haar bebloede roze mantelpak dagenlang dragen, zelfs tijdens het afleggen van de eed door Lyndon B. Johnson als nieuwe president. Actrice Natalie Portman is het absolute hart van deze ontregelende film. De overige personages blijven relatief schimmig.
Portman weet alle registers voor deze lastige rol moeiteloos open te trekken. Als Jackie Kennedy is ze griezelig overtuigend. Het vreemde accent van die vrouw weet ze raak te treffen. Alleen al de wijze waarop ze ‘Camelot’ uitspreekt, met een rokerige hese stem, is de prijs van een bioscoopkaartje waard. Jackie is door deze intense vertolking en de fragmentarische vertelstijl van de Chileense regisseur Pablo Larraín, bekend van No (2012) en Neruda (2016), een onverwacht hypnotiserende filmervaring geworden.
Knap dat de makers geen melodrama en sentimentaliteit nodig hebben gehad om toch een aangrijpende film te maken. Meest tot de verbeelding spreekt de wijze waarop ze het beroemde televisieprogramma Tour of the White House with Mrs John F. Kennedy hebben weten na te filmen. Het ziet er precies zo authentiek uit als de versie die in 1962 werd uitgezonden. Die rondleiding door het gerestaureerde Witte Huis zal ongetwijfeld het hoogtepunt van Jackie’s bestaan als First Lady zijn geweest. Niet lang daarna volgde de nachtmerrie.
Ulrik van Tongeren