De Amerikaanse regisseur Gore Verbinski is maker van een reeks Pirates of The Caribbean avonturenfilms, alsmede de respectabele horrorfilm The Ring. Hij wou wel eens iets anders en toog naar Europa voor de opname van een gruwelijke film. Samen met scenarioschrijver Justin Hayte bedacht hij het knotsgekke en onweerstaanbare A Cure for Wellness, een van de merkwaardigste Hollywoodfilms van de afgelopen decennia.
Lockhart (Dane DeHaan) is een jonge, meedogenloze beursspeculant op Wallstreet. Hij krijgt van zijn meerderen de opdracht om directeur Pembroke (Harry Groener) uit een kuuroord in Zwitserland op te halen. Er staat namelijk een belangrijke fusie op de agenda. Op weg naar het hoog in de bergen gelegen kasteel waarin het sanatorium gevestigd is, krijgt Lockhart een angstaanjagend auto-ongeluk waarbij hij zijn been breekt. Zodoende wordt Lockhart ongewild patiënt in het bewuste kuuroord.
Al snel blijkt dat Pembroke helemaal niet vertrekken wil. Er iets niet pluis in dit instituut, patiënten willen er niet meer weg. Dit terwijl ze blootgesteld worden aan allerlei gruwelijke behandelingen in gigantische stoomketels. Lockhart wil de griezelige geheimen van dit instituut zien te ontrafelen. Hij vindt echter steeds de lugubere directeur, gespeeld door Jason Isaacs, op zijn pad. En dan is er nog een mysterieuze jongedame, toepasselijk gespeeld door Mia Goth, die misschien meer weet.
Regisseur Verbinski speelt uitgekookt met de realiteit. Is wat de gekwelde Lockhart meemaakt soms een product van zijn koortsige verbeelding? Hij ziet overal alen, van die glibberige vissen die ideaal zijn om de kijker de stuipen op het lijf te jagen. De labyrintische gewelven van het kuuroord waarin de arme Lockhart moet rond hinken creëren een overweldigend gevoel van claustrofobie.
Als puzzeltocht is het script van A Cure for Wellness niet helemaal logisch opgesteld en geslaagd, maar dat maakt niet uit. Het is een wilde tocht met onvoorspelbare wendingen die geen seconde verveelt. Bovendien kan Verbinski, bevrijd uit het keurslijf van de blockbusters, zijn maniakale visuele stijl botvieren. De vervreemdende sfeer is raak getroffen, de imposante decors helpen daarbij.
De film bevat een flink aantal gruwelijke en bezienswaardige beelden. Wat te denken van ontzielde mensenlichamen die rond dobberen in sterk water? De dood en het verval van het menselijk lichaam worden hier meer dan uitvoerig tentoon gespreid. En neem de nu al beruchte tandartsscène die werkelijk niet te harden is. De verbazing is achteraf groot dat dit krankzinnige en uitzinnige gruwelavontuur überhaupt gemaakt kon worden op een dergelijk grote schaal.
Ulrik van Tongeren