Een van de uitschieters op het Internationale Film Festival Rotterdam (IFFR), genomineerd voor de Tiger Award, is Soldate Jeannette van de Oostenrijkse regisseur Daniel Hoesl.
Soldate Jeannette is een film die de huidige tijdsgeest van het losgeslagen en wanhopig consumentisme, maar ook de behoefte hieraan te ontsnappen, perfect weergeeft. Jeannette (Johanna Orsini-Rosenberg) is een zakenvrouw van middelbare leeftijd die met geld smijt. Ze koopt de duurste kleren om ze vervolgens in een vuilnisbak te dumpen. Middels schimmige transacties houdt zij haar levensstijl in stand, totdat het kaartenhuis in elkaar stort.
Dan slaat Jeannette voor haar leven op de vlucht. Onderweg verbrandt zij een paar honderdduizend euro. Bevrijd van de ballast ontmoet zij op een boerderij een jonge vrouw. Samen gaan zij een nieuw leven tegemoet. Soldate Jeannette is vooral sterk in het eerste deel van de film, waarin met een strakke scherpe stijl het leven van de hautaine Jeannette wordt gekenschetst. Johanna Orsini-Rosenberg acteert formidabel; onbewogen en emotieloos zet ze dat rare hooghartige karakter neer.
Ook Towheads staat in het teken van een interessant vrouwenportret. Regisseuze Shannon Plumb speelt de hoofdrol van de jonge moeder Penelope. Haar echtgenoot, regisseur Derek Cianfrance, en haar zonen spelen het gezin. Het is een film met een sterk autobiografische inslag en voelt aan als een homemovie. Penelope is ontevreden over haar moederschap en op zoek naar vervulling. Zodra haar kinderen op school zijn, doet ze allerlei dwaze dingen, zoals zich als man te verkleden.
Plumb heeft een hilarische motoriek die zich goed leent voor de merkwaardige slapstick-momenten waar de film vol mee zit. Bij vlagen zijn haar stuntelige avonturen hilarisch. Grote komieken als Chaplin en Keaton moeten welhaast inspiratiebronnen voor haar zijn geweest, al geeft zij er een eigen draai aan. De moedeloosheid van moeder Penelope wordt realistisch verbeeld, hetgeen een vertederend gevoel oplevert.
De Franse regisseur Jean-Claude Brisseau (1944), wiens totale oeuvre in 2003 op het IFFR werd vertoond, is in Rotterdam aanwezig met La fille de nulle part. Geheel in eigen appartement gefilmd, lijkt het op een autobiografisch testament. Brisseau speelt zelf de rol van een wiskundeleraar die met pensioen is. Hij ontfermt zich over de jonge vrouw Dora (Virginie Legeay) die voor zijn voordeur mishandeld wordt.
Tijdens haar verblijf in zijn appartement gebeuren er vreemde dingen die met religie en het paranormale te maken hebben. De film staat stijf van ingewikkelde filosofische dialogen die ontstaan omdat de oude man samen met Dora een boek schrijft over religie en illusie. Het is een grappige en soms tenenkrommende bespiegeling over het leven, de dood en het hiernamaals. Voor de goede verstaander heeft de regisseur ook een bespiegeling over zijn naderende einde gemaakt, een tragische ondertoon.
Het is merkwaardig dat de oude man in La fille de nulle part geen verlangen naar de beeldschone vrouw lijkt te hebben. En dat voor een regisseur die berucht is vanwege zijn seksueel geladen films. Brisseau lijkt met deze vreemde claustrofobische en soms onnozele film zijn zwanenzang gemaakt te hebben. De kleurrijke en dwarse regisseur zullen we node gaan missen.
Ulrik van Tongeren