De ogenschijnlijk opgebrande Amerikaanse regisseur Brian De Palma (73) laat met Passion zien dat hij nog steeds stilistisch fraai werk weet voort te brengen. De film kan overigens niet tippen aan de meesterwerken van hem uit het verleden, denk aan Carrie, Dressed to Kill, Blow Out en Scarface.
Passion is een remake van de Franse film Crime d’Amour (2010) van regisseur Alain Corneau. Zodra de een de eer opstrijkt van een gestolen idee van de ander komen twee zakenvrouwen van een reclamebureau met elkaar in botsing. Wat volgt is een wreed steekspel met talloze dubbele bodems dat wel móet uitmonden in moord.
De plot van de originele Franse film heeft De Palma goeddeels overgenomen, maar hij heeft er met een flinke stoot erotiek en een lang uitgesponnen moordscène zijn eigen wending aan gegeven. Centraal staat de relatie tussen de machtsgeile bitch Christine (Rachel McAdams) en haar volgzame pupil Isabelle (Noomi Rapace). De handeling is voor deze gelegenheid verplaatst naar een kil, modern Berlijn.
Het eerste deel van de film behelst voornamelijk een onderhuids steekspel tussen de vrouwen. De hondstrouwe Isabelle wordt niet alleen bedrogen als gevolg van het jatten van haar idee, ze wordt door haar bazin ook nog eens serieus vernederd. Dan gaan de remmen los en laat de ouwe sluwe vos De Palma zien hoe je met veel visuele bravoure een dergelijk banaal verhaal op kan pompen tot een meeslepend spektakel.
Niet dat het allemaal even geloofwaardig is. De regisseur gooit er een aantal verwarrende droomscènes tegenaan die zo desoriënterend werken dat de kijker het verschil tussen realiteit en droom niet meer ziet. Dat gegeven maakt voor de ware De Palma liefhebber niets uit. Het is fijn om weer eens een regisseur aan het werk te zien die vooral met beelden zijn verhaal vertelt, hetgeen inmiddels zeldzaam genoemd kan worden.
Er wordt niet bijster sterk geacteerd, vooral de bijrollen komen niet uit de verf. Enkel de Duitse actrice Karoline Herfurth maakt indruk als de assistente van Isabelle. Het is vooral het visuele vuurwerk, de decadente sfeer en de perverse erotiek die Passion toch een echte De Palma maken. Hij grijpt met verve terug naar zijn obsessieve films als Sisters, Obsession en Dressed to Kill.
De vraag is of De Palma nu weer een nieuwe een film zal maken. Het is een wat lastige en humeurige man die alleen nog in Europa heel moeizaam geld kan vinden voor zijn producties. Passion zou wel eens een waardige afsluiting kunnen betekenen van een indrukwekkende carrière als regisseur.
Ulrik van Tongeren
Passion (Lumiére, 2012)