Grootste hamerslag op de 9e editie van het Latin American Film Festival (LAFF) tot nu toe is Después De Lucía van de Mexicaanse regisseur Michel Franco. Een bruut drama over pesten, uiterst somber in beeld gebracht, met een grenzeloze opeenstapeling van fysieke en seksuele vernederingen. De film won vorig jaar prijzen op diverse festivals en was met een miljoen bezoekers een arthouse-hit in Mexico.
In Después De Lucía vormen buitenstaanders een gemakkelijke prooi voor de pestkoppen. Alejandra (Tessa Ia) zit op een middelbare school in een andere stad. Samen met haar vader Roberto (Hernan Mendoza) probeert ze het verlies te verwerken van haar onlangs overleden moeder. Het contact tussen dochter en vader, door verdriet depressief geworden en moeilijk aanspreekbaar, is niet optimaal.
Alejandra’s seksuele contact met een klasgenoot, vastgelegd op zijn mobiele telefoon, wordt op het internet geplaatst. Het is het begin van een ware treitercampagne aan haar adres, uitgevoerd door op het eerste gezicht toffe klasgenoten. Vanwege het moeilijke contact met haar vader durft de dochter haar problemen op school niet bespreekbaar te maken, waardoor de situatie escaleert.
Hoe kan Alejandra zo naïef zijn geweest over de sekstape en vervolgens zo lijdzaam de kwellingen van haar klasgenoten ondergaan? Het heeft te maken met haar verdriet dat haar kwetsbaar maakt, een gemakkelijke prooi in de genadeloze biotoop van zo’n middelbare school. En waarom blijft de jongen die ook in het filmpje te zien is buiten schot? Het is de dubbele moraal die hier een rol speelt. Seksueel actieve vrouwen worden al snel tot hoer bestempeld, vooral in een macho-samenleving als Mexico.
Después de Lucía legt gedetailleerd de anatomie van agressie bloot. Het is een grimmige film waarin het alledaagse geweld zich dicht onder de oppervlakte bevindt en bij het minst geringste kan exploderen. Voldoende bruutheid, aangrijpend en soms lastig te ondergaan. De vader van het meisje heeft een kort lontje en zoekt het conflict. Om die reden is de shockerende apotheose van de film niet bijster verrassend.
De regisseur weet met treffende details een aantal van de pijnlijkste problemen in de hedendaagse Mexicaanse samenleving voor het voetlicht te brengen. Franco maakt tevens op briljante wijze gebruik van stiltes. De grommende stilte voor de storm grijpt de toeschouwer bij de strot. Después de Lucía bevat geen muziek en visuele pracht. Op rauwe hyperrealistische wijze wordt ons een lelijke wereld voorgeschoteld waarin compassie en medemenselijkheid ver te zoeken zijn.
Ulrik van Tongeren