De Franse regisseuse Anne Fontaine maakt graag romantische films met een flinke dosis erotiek. Veelal bevat haar werk provocerende thema’s, zonder werkelijk subversief te zijn. Two Mothers is hier een perfecte illustratie van.
De twee moeders zijn levenslange hartsvriendinnen, beiden in de veertig, vrouwen die eigenlijk eeuwig jong willen blijven. Lil (Naomi Watts) is weduwe met een volwassen zoon, Roz (Robin Wright) is getrouwd met Harold (Ben Mendelsohn) die les geeft op een universiteit. Ook Roz heeft een volwassen zoon. Hun zonen zijn jonge goden in de ogen van de trotse moeders.
De vrouwen leven op een idyllische plek aan een Australisch strand, hun huizen grenzen direct aan elkaar. Levend in dit aardse paradijs op redelijk grote afstand van de bewoonde wereld, hangt er vanaf het begin van de film een broeierige atmosfeer. Het drama begint wanneer de vrouwen met elkanders zonen in bed belanden. Deze seksuele relaties hebben zowel een incestueuze als een lesbische lading, alsof de moeders via hun zonen de liefde met elkaar bedrijven.
Zonder moralistisch of sensationeel te zijn hebben regisseuse Fontaine en de Britse scenarioschrijver Christopher Hampton voornamelijk de emotionele kanten van deze affaires belicht. Het is uiteraard geen realistisch verhaal omdat de personages in een idyllisch vacuüm leven, ver weg van de maatschappij. Omdat de man van Lil overleden is en de partner van Roz op een bepaald moment uit de film verdwijnt, spelen de echtgenoten geen rol in het verhaal. De vrouwen hebben vrij spel.
De film is gebaseerd op het korte verhaal The Grandmothers van de Britse schrijfster Doris Lessing die bekend staat vanwege haar feministische bevlogenheid. Daarvan is in Two Mothers nauwelijks wat te merken. De film biedt de kijker een indruk van hetgeen zich afspeelt in de vrouwelijke psyche op middelbare leeftijd. De angst om oud te worden en seksueel niet langer aantrekkelijk te zijn speelt daarbij een belangrijke rol. De vrouwen maken er grapjes over, dat ze speeltjes zijn die zomaar afgedankt kunnen worden door hun jonge minnaars. Intussen laven zij zich aan de fontein van de jeugd.
Het lijkt onwaarschijnlijk dat de vriendschap tussen de vrouwen ongeschonden blijft, maar dit gegeven wordt door de formidabele Naomi Watts en Robin Wright vrijwel weggepoetst. Deze fantastische actrices zorgen ervoor dat de film bezienswaardig blijft en enigszins geloofwaardig overkomt. Met mindere actrices had het eindresultaat van Two Mothers catastrofaal kunnen uitpakken.
Het narcisme van de personages stelt het geduld van de kijker echter wel op de proef en het is de vraag of de voorzichtige realistische benadering van Fontaine wel de juiste is voor dit in aanleg explosieve materiaal. Het had net zo goed een kolkend melodrama kunnen zijn geworden, of een uitdagende seksfarce. Ondanks het provocerende thema kabbelt de film grote delen van de tijd voort. Two Mothers mist spanning en passie, maar er zijn wel prachtige beelden van het Australische landschap te zien.
Dat geldt trouwens voor de meeste films van Fontaine; in beginsel zijn ze provocatief maar in de uitwerking te braaf en voorzichtig. Haar Coco avant Chanel (2009) over de beroemde modeontwerpster bevat hetzelfde euvel, de passie van Chanel spat er niet vanaf.
Ulrik van Tongeren
Two Mothers (De Filmfreak Distributie, 2013)