only god forgifs1

Traag, onheilspellend en doorspekt met ultra geweld maakt van de film Only God Forgives een van de merkwaardigste thrillers ooit.

Na het succes van zijn vorige Drive (2011) toog de Deense regisseur Nicolas Winding Refn met zijn ster uit die film, Ryan Gosling, richting Bangkok. Only God Forgives speelt zich af in de Thaise criminele onderwereld. Julian (Ryan Gosling) is uitbater van een kickboks-club die als dekmantel voor drugshandel fungeert. Wanneer zijn broer Billy een 16-jarige prostituee verkracht en vermoordt, regelt een lokale politie-inspecteur zijn executie.

Gangstermoeder Chrystal (Kristin Scott Thomas) vliegt vanuit Amerika naar Bangkok om de wraak op haar vermoorde zoon in gang te zetten. Agent Chang (Vithaya Pansringarm) beheerst de straten van Bangkok met diens onorthodoxe vergeldingsmethoden, onder meer met gebruikmaking van een zwaard. Maar hij is er ook niet vies van om een verdachte vast te spijkeren in een stoel.

De toepassing van geweld in deze film is schockerend en bloedserieus. Regisseur Refn mist de ironie van Quentin Tarantino, een vergelijkbare meester in dit genre. Sinds zijn drugsdrama’s, de Pusher trilogie (1999, 2004 en 2005) heeft de Deense regisseur zich doen kennen als een eigenzinnige stylist met een voorkeur voor akelig geweld.

only god forgifs2

Only God Forgives baadt in rood neonlicht. De film speelt zich af in een onheilspellende schaduwwereld hetgeen een claustrofobisch effect oplevert, gelijk het voorportaal van de hel. In eindeloos aangehouden shots staan de personages er roerloos bij. Deze tergende traagheid is kenmerkend voor de film, des te harder komt het geweld aan.

Julian oogt passief en is eigenlijk helemaal niet genegen om zijn broer te wreken. Moeder Chrystal daarentegen is zelfs bereid om haar zoon te vernederen om hem tot actie aan te zetten. Het is een formidabele rol van Kristin Scott Thomas. Met platinablond haar en veel make-up zet ze een cynische en meedogenloze gangstermoeder neer. De diner-scène waarin ze haar zoon vernedert, is het hoogtepunt van de film.

De film bevat niet veel van dergelijk emotioneel geladen scènes. Refn heeft een nogal strenge en formalistische aanpak, psychologische complexiteit ontbreekt. De kijker krijgt niet écht affiniteit met de personages; uitgezonderd Chrystal zijn ze nogal bloedeloos. Only God Forgives overtuigt vooral als stylistisch hoogstandje, met subliem camerawerk van Larry Smith en indrukwekkende decors.

Sergio Leone, Jean-Pierre Melville en Quentin Tarantino zijn overduidelijk grote inspiratiebronnen voor de Deense regisseur, maar hij is minder briljant. De film riep veel weerstand op tijdens het filmfestival van Cannes eerder dit jaar. Dat kwam vooral door het extreme geweld en de weinig publieksvriendelijke uitstraling. Het valt te bewonderen dat Refn niet viel voor de commercie na zijn succesfilm Drive. Hij wil zijn eigen ding doen, en provoceert graag. Maar zijn visie over geweld is niet bepaald origineel te noemen.

Ulrik van Tongeren

Only God Forgives (Cinéarte, 2013)

 

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

3 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
mammeloe
10 jaren geleden

God vergeeft niet maar verzoent. En bah, wat een film, de Thaise onderwereld. Die sla ik over.
 
* De film Willow Creek al gezien?

AIVD
10 jaren geleden

Ik  heb altijd geleerd dat God niet oordeelt. Dat is iets anders dan verzoenen

mammeloe
10 jaren geleden
Antwoord aan  AIVD

God oordeelt niet? Nou dank je de koekkoek. Voor iedereen komt er straks een oordeel na de opstanding. En als je echt van de AIVD was zou je Willow Creek al hebben gezien. Je collega’s van de CIA en NSA zijn er druk mee bezig.