‘I, Anna’ is bepaald geen grootse film, maar de Britse actrice Charlotte Rampling weet weer eens van niets iets bijzonders te maken.
De Britse actrice Charlotte Rampling (1946) is al tientallen jaren fascinerend en mysterieus aanwezig in talrijke films. Ze speelt meestal kille en moeilijk te peilen personages, en dat in allerlei talen en op alle continenten. Haar beroemdste rol is ongetwijfeld die in The Night Porter (Liliana Cavani, 1974). I, Anna, geregisseerd door haar zoon Barnaby Southcombe, is geen grootse film, maar ze maakt weer van niets iets bijzonders. Rampling is nog steeds een groot actrice.
Anna, werkzaam in een meubelwinkel, is een eenzame oudere vrouw die een trauma te verwerken heeft en diverse geheimen bewaakt. In haar vrije uren loopt zij speed-date bijeenkomsten af in de hoop op die manier een partner te vinden. Gabriel Byrne speelt een gekreukelde politie-inspecteur die haar toevallig in de buurt van de plaats van een misdaad aantreft. Hij volgt Anna en raakt verliefd op haar.
Dat leidt tot een wonderlijke romance tussen beide getraumatiseerde personages. Is Anna soms de moordenares van degene waarmee ze een afspraakje had? Dat is de centrale vraag in deze cryptische moordmysterie. Het is een film die leunt op de kille atmosfeer in een onwerkelijk stukje Londen. Het wordt duidelijk dat Anna de fatale avond vergeten is, terwijl de politie-inspecteur zijn boekje te buiten gaat wat betreft de gangbare strafrechtelijke procedures.
De acteurs moeten het doen met een door televisie-regisseur Southcombe matig geschreven scenario. Dit manco wordt enigszins gered door allerlei toegepaste visuele trucs, zoals het filmen door beslagen ramen. De kilte van de buurt wordt raak getroffen, terwijl de hoge flatgebouwen een dreigende sfeer creëren. Details die het levendig houden, zoals het feit dat Anna de enige persoon in de westerse wereld lijkt te zijn zonder gsm, waarmee haar tripjes naar een nabij gelegen telefooncel worden verklaard.
Het is overduidelijk dat Anna een trauma verstopt, zowel voor haarzelf als haar omgeving. Dat is aan het begin van de film nog een intrigerend aspect, maar wordt gaandeweg vermoeiend. Een film nodeloos ingewikkeld maken geeft aan dat de makers er geen vertrouwen in hebben om een goed verhaal voor het voetlicht te brengen. Als je een actrice als Rampling weet te strikken, moet je een verdomd goed geschreven scenario tot je beschikking hebben.
Rampling is een actrice die vaak bereid is tot het uiterste te gaan. Dit keer moet ze een ranzige man afzuigen die ze op heeft gepikt tijdens een speed-date, terwijl ze nota bene wordt geregisseerd door haar zoon. Het tekent het professionalisme van de Britse actrice dat ze dit zonder dralen gedaan heeft. I, Anna is voornamelijk boeiend omdat Rampling en Byrne overtuigend en sterk acteren. De ontnuchterende en kille atmosfeer van het geheel blijven ook nog even nazinderen. Jammer dat de rest van de film tamelijk middelmatig is.
Ulrik van Tongeren
I, Anna (Cinemien, 2012)