Vrolijke tragikomedie over een affaire van een vrouw op leeftijd met een jongere man. Deze Franse film gaat pijnlijke vragen niet uit de weg.
Is er leven na je zestigste wanneer je als tandarts vroegtijdig met pensioen gaat, vraagt hoofdpersoon Caroline (Fanny Ardant) zich af. Nadat ze door haar dochters naar een buurthuis is gestuurd, valt Caroline niet voor de kneuterige cursussen maar voor de twintig jaar jongere leraar informatica Julien (Patrick Chesnais). De affaire met een groen blaadje biedt haar weer de nodige levenslust.
Hoewel het verhaal anders doet vermoeden is Les beaux jours beslist geen feel-good movie, daar is de film echt te stekelig voor. We zijn getuige van veel snedige dialogen over uitzakkend vlees. Caroline vraagt zich voortdurend af of ze wel aantrekkelijk genoeg is voor haar jonge minnaar. En dan is er nog haar enigszins zeurderige echtgenoot Philippe (Patrick Chesnais) die echt wel weet wat er aan de gang is.
De film behelst bepaald geen diepe ontleding van het ouderdom, hier geen mismoedig treuren om verloren jaren en kansen. Knap hoe regisseuse Marion Vernoux en scenariste Fanny Chesnel de film een meeslepende lichtheid en onbevangenheid hebben meegegeven. Een affaire tussen een oudere vrouw en een jonge minnaar in een verwaaide Franse kustplaats is normaliter materiaal voor een saai melodrama, of een hilarische komedie.
Waarschijnlijk kunnen alleen Fransen van een dergelijk uitgekauwd onderwerp een sprankelende tragikomedie maken. Het helpt ook om een icoon als Fanny Fardant in de hoofdrol te hebben. Zij was in de jaren ’80 van de vorige eeuw de muze van François Truffaut in de fraaie films Vivement Dimanche en La Femme d’à côté. De inmiddels 64-jarige Ardant heeft een statige schoonheid, maar ook een mysterieuze kwetsbaarheid die haar kwaliteiten ten volle uitspeelt.
Caroline is eigenlijk behoorlijk arrogant tegenover vrouwen van haar leeftijd, en tegelijkertijd onzeker. Het zijn vooral de kleine scènes met een terloopse scherpte waar de actrice in uitblinkt. Zo aanschouwt ze bijvoorbeeld samen met haar dochter op de zeedijk haar kleinkinderen. Dan rinkelt haar mobieltje, zal het haar minnaar of haar echtgenoot zijn? Haar ondeugende glimlach spreekt boekdelen.
Wanneer Caroline in een hilarische scène betrapt wordt in het huis van haar jonge minnaar door een van diens jonge minnaressen, speelt ze gewiekst de moeder van een vriend van haar minnaar. Les beaux jour is zeker geen grootse cinema, maar een aangename komedie die net wat extra diepte en scherpte heeft dan vergelijkbare producties.
Ulrik van Tongeren
Les beaux jours (Cinemien, 2013)