Franse remake van Humpday, een gewaagde komedie over twee hetero-vrienden die van zins zijn samen de liefde te bedrijven in een zelf gemaakte pornofilm.
Humpday van Lynn Shelton (2009) is een komedie over twee vrienden die besluiten om samen een pornofilm te maken. Do not disturb van de Franse regisseur Yvan Attal is een remake van deze Amerikaanse film. Voor preutse Amerikanen best een gewaagd onderwerp, de seksueel vrijgevochten Fransen echter zijn wel wat gewend.
Ben (Yvan Attal) is een veertiger die een gezapig leven leidt met zijn vrouw. Wanneer zijn avontuurlijke vriend Jeff (François Cluzet) weer eens op het toneel verschijnt, besluiten de vrienden een pornofilm te maken over twee hetero’s die de liefde bedrijven. De heren, die in de pornofilm zelf de hoofdrol willen spelen, zijn geïnspireerd geraakt door lesbiennes die ze eerder op een feestje hebben ontmoet.
Hun stoute plan wordt bedacht onder invloed van een grote hoeveelheid alcohol. In eerste instantie is het grappig om te zien hoe de gezapige Ben wordt meegesleept door de levenslustige Jeff, maar deze komedie slaagt er helaas niet in de kern van het thema te raken. Het is allemaal te rommelig, zonder discipline geschreven en er wordt te overdreven, met veel geschreeuw, geacteerd.
Dat mannen die sterk bevriend zijn met elkaar in Amerikaanse films continu in het openbaar wensen te benadrukken dat ze hetero zijn, is een bekend cliché. Gek genoeg maakt de Franse cinema zich daar evengoed schuldig aan, terwijl het toch interessant kan zijn om de grenzen van seksuele identiteit af te tasten. Het feit dat vriendschap onder hetero-mannen tevens een homoseksuele lading kan hebben, is best een interessant gegeven voor een film.
Het wreekt zich tevens dat Do not disturb het script van het origineel Humpday redelijk trouw volgt. Nergens staat geschreven dat een hervertelling een exacte kopie van het origineel moet zijn. Van Franse filmmakers verwacht je toch wat meer moed aangaande seksuele thema’s. En dan spelen er ook nog drie schitterende actrices mee in de vorm van Laetitia Casta, Charlotte Gainsbourg en Asia Argento, wiens capaciteiten nauwelijks worden benut. Van dit drietal komt Laetitia Casta als de gekwelde echtgenote van Ben nog het best uit de verf.
Komedie en drama rusten zodoende volledig op de schouders van François Cluzet en Yvan Attal. Ze brengen het er overigens best verdienstelijk vanaf. Do not disturb bevat een aantal hilarische scènes, zoals de apotheose op de hotelkamer wanneer beide mannen eindelijk hun grote woorden moeten zien waar te maken. Toch had er veel meer ingezeten als de makers meer lef en durf hadden getoond. Het is altijd teleurstellend als van een zogenaamd gewaagd onderwerp een brave film wordt gemaakt.
Ulrik van Tongeren
Do not disturb (Filmfreak Distributie, 2012)