Luidruchtige groots opgezette spektakelfilm van de Mexicaanse regisseur Guillermo del Toro die minder indruk maakt dan zijn voorgaande werk.
Guillermo del Toro heeft als regisseur twee gezichten. Hij wisselt meesterlijke Spaanstalige films als Pan’s Labyrinth af met Hollywood-producties als Hell Boy. Na vijf jaar komt hij eindelijk weer eens met nieuw werk voor de dag. In zijn jeugd was Del Toro een grote fan van de Japanse Godzilla-monsterfilms. Met Pacific Rum heeft hij zijn liefde voor dit genre helemaal kunnen uitleven.
Gigantische robots die tegen even zo grote zeemonsters vechten, daar draait het om in deze film. Vanuit een portaal op de zeebodem, tussen twee dimensies, komen reptiel-achtige wezens naar buiten die Kaijiu genoemd worden. Ze verwoesten de steden aan de kust. De mensheid bouwt gigantische robots, Jaegers, die de monsters moeten bevechten. Meest intrigerende aspect hierbij is dat de twee piloten die de robots van binnenuit besturen telepathisch met elkaar verbonden zijn, wat de Drift wordt genoemd.
In 2025 lijkt de menselijke soort aan de verliezende kant, met de paar overgebleven Jaegers vechten ze voor hun laatste kans. Een getraumatiseerde en een onervaren piloot moet met een bom het portaal opblazen om de mensheid te redden. Dat is zo’n beetje de plot. Aan de ene kant een team van wetenschappers en militairen die samenwerken om de robots hun werk te laten doen, aan de andere kant vinden er luidruchtige en uiterst gewelddadige gevechten plaats tussen robots en monsters. Meer heeft de film niet om het lijf.
De menselijke kant van het verhaal komt er nogal bekaaid vanaf. De enige personages die indruk maken zijn Stacker Pentecost, leider van het Jaeger-programma, vertolkt door de imposante Britse acteur Idris Elba, en Rinko Kikuchi die Mako, de onzekere pilote, speelt. Mana Ashida vertolkt Mako in haar jeugd wanneer ze haar traumatische ervaring met een van de monsters beleeft. Dat is zonder twijfel de sterkste scène van de film, het roept herinneringen op aan Del Toro’s meesterwerk Pan’s Labyrinth.
Omdat Del Toro een gedreven filmmaker is en een enorm oog heeft voor details, is Pacific Rim een enigszins bezienswaardige spektakelfilm geworden. Toch laat het luidruchtige spektakel een leeg gevoel achter. Aan de randen van de film bevinden zich de interessante details die de grootmeester Del Toro tonen. Zoals het hilarische optreden van de vaste Del Toro-acteur Ron Perlman als handelaar in Kaiju-organen en -overblijfselen.
Dit fascinerende inkijkje in de bizarre wereld van deze louche handelaar toont aan hoe de film als geheel faalt wat betreft fantasierijke verbeelding. De film is geflopt op de Amerikaanse markt. Dat heeft als gelukkige bijkomstigheid dat er waarschijnlijk geen vervolgfilms op Pacific Rim zullen volgen. Hopelijk keert Del Toro weer terug naar zijn kleine persoonlijke werk.
Ulrik van Tongeren
Pacific Rim (Warner, 2013)