Met veel lawaai kletterde econoom Heleen Mees (PvdA) door het glazen plafond, linea recta in de cel van Rikers Island. Ze kreeg haar zin niet van Willem Buiter, hoofdeconoom van de Amerikaanse bank Citigroup, en begon de man en zijn gezin lastig te vallen. Exit Mees.
Als wetenschapper wilde ze ons in Nederland laten weten dat, willen we niet achterblijven in de vaart der volkeren, afschaffing van het minimumloon en ontslagbescherming onontkoombaar is. Haar ideaal is het pure Amerikaanse model dat eveneens goed is voor de emancipatie van de vrouw. Onderbetaalde flexibele pulpbanen aan de onderkant van de arbeidsmarkt, die hier mee samenhangen, ziet ze als onvermijdelijk vanwege de concurrentie met China.
Haar geestverwant, de omstreden rechtse hoogleraar en onderzoeker aan de Universiteit van Amsterdam Barbara Baarsma (VVD), pleit al jaren voor afschaffing van het minimumloon en ontslagbescherming. Want contraproductief. “Dat kost werkgevers te veel en leidt onnodig tot werkloosheid”, verklaarde ze een paar jaar geleden in een gedenkwaardige discussie met Emile Roemer in het tv-programma Buitenhof. Aan de partijleider van de SP maakte ze duidelijk hoe onverantwoordelijk hij is om star vast te houden aan het minimumloon en ontslagrecht. Ze beschikt immers over bewijzen. (zie filmpje hieronder).
De economische mode om het ontslagrecht af te schaffen, vond kritiekloos ingang bij Femke Halsema (GL), listig gecamoufleerd door het zachte begrip ‘sociale politiek’. Het wetenschappelijk bureau van GL schreef onder haar leiding in Vrijheid Eerlijk Delen ‘dat starre regelgeving leidt tot een starre arbeidsmarkt’. Moeten we niet willen. Versoepelen van het ontslagrecht is sindsdien het kroonjuweel van de partij en Halsema stuurde aan op een neoliberale koers. Alsof ze voelde wat daarvan de consequentie is, keerde ze terug in de journalistiek waarna de partij uit elkaar spatte onder het leiderschap van opvolger Jolande Sap.
Van politici kun je verwachten dat ze zich blind staren op een vermolmde ideologie. Bij het gebrek aan ideeën zien ze daarom altijd een stipje aan de horizon ‘waar we naar toe moeten’ hetgeen kan worden bereikt met ‘hervorming van de arbeidsmarkt’. Van een econoom verwacht je echter dat die met wetenschappelijke data tot een bepaalde conclusie komt. Er was tot voor kort namelijk geen empirisch bewijs voor de stelling dat flexibilisering effectief is.
Tot vorige week. Een onderzoek uitgevoerd door de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), toont aan dat sinds 2008 juist een beschermde arbeidsmarkt gunstig is voor de werkgelegenheid. Economieverslaggever Peter de Waard licht ons in de Volkskrant toe over landen (o.a. de VS) die weinig bescherming bieden aan werknemers, in vergelijking met landen die dat wel doen in de vorm van collectieve ontslagbescherming (o.a. Nederland). ‘Indien we de data van deze landen naast elkaar leggen, is er geen correlatie tussen de mate van ontslagbescherming en de ontwikkeling van werkgelegenheid’, schrijft De Waard. Landen met de meest rigide arbeidsmarkt (zoals Nederland) zagen zelfs de werkgelegenheid na de crisis minder dalen. ‘Rigide landen’ doen het dus beter.
Maakt deze kennis bovenbeschreven powervrouwen niet tot kritiekloze groupies van het bedrijfsleven, die met hun kinderlijke egocentrische gedrag en pseudowetenschap of politiek opportunisme eigenlijk alleen maar problemen veroorzaken?
Ron Kretzschmar
Wat heeft het stalken van Willem Buiter door Heleen Mees met neo-liberalisme te maken? Je betoog raakt echt kant noch wal.
@Robert,
Daar heb je gelijk in, dat zijn de eerste drie inleidende zinnetjes. Daarna gaat het alleen maar over neoliberalisme. Volgens mij een vorm van neoliberalisme dat goed samengaat met het veelbesproken ‘powerfeminisme’ wat deze vrouwen nadrukkelijk aanhangen. Waar ze veel ruchtbaarheid aan geven in de media.
Dat levert volgens mij een extreme vorm van individualisme op. Voor Halsema in mindere mate, maar zij gaf wel belangrijke politieke principes op voor haar carrière. Toen regeren er niet in zat vertrok ze. Slap.
De twee wetenschappers zijn zo beheerst met hun eigen carrière, in feite pleiten ze voor het afschaffen van de overheid en iedereen (behalve de bazen) op de armoedegrens, dat ze niet zien dat ze met een politieke ideologie bezig zijn. Het is zeker geen wetenschap. Ze worden overigens onderhouden door de belastingbetaler, waar ze in feite op schijten.
Met de eerste drie zinnetjes probeer ik te suggereren dat Mees een verwend kind is. Oké, een beetje flauw, maar zo denk ik er wel over.
Zie Izebel, zie Salomé
Ik vind dit wel een eenzijdig stuk. Allereerst zijn er ook mannen die hun idealen verloochenen voor een kop soep. Zie slapjanus Samsom. En verder zijn er op Indmedia nogal wat vrouwen met een redelijk goede baan die steeds weer tegen religie en seksisme aan schoppen. Onlangs werd een poster van een vrouw in een abri vernield.
Dit is haaks op de bijbelse boodschap dat vrouwen mooi zijn gemaakt om de man op te geilen. Zonder nou meteen een discussie over seksisme te beginnen, is het zo dat het vaak vrouwen zijn die zelf een stabiele positie op de arbeidsmarkt hebben veroverd en nu als groupie van het anarchisme fungeren. Op Indymedia kom je er sowieso niet tussen als je geen anarchist bent.
Het zijn de Izebels die zich tussen de anarchistische bewegingen wringen en vanuit een riante positie tegen religie aan schoppen zonder dat ze onderscheid maken tussen geloof/genade en religie. Ik heb eerder gezegd, de bankiers jatten ons geld maar de anarchisten jatten de waarheid. Anarchisme is mijns inziens niet anti kapitalistisch maar anti genade.
Ik noem jou voortaan Ron Kletsmaar