Gloria 1

Gloria (Paula Garcia) is een energieke vrouw die meer uit het leven wil halen, haar eigenwaarde wenst te behouden en toch opnieuw tot bloei wil komen wanneer ze de leeftijd van 60 jaar nadert. Disco’s voor alleenstaanden lijken niet de ideale plaats daarvoor. Hoe kan een alleenstaande vrouw, gescheiden en met twee volwassen kinderen, haar eenzaamheid overwinnen en niet te wanhopig overkomen? Daar worstelt Gloria voortdurend mee.

De film begint met zo’n treurige ontmoetingsavond, waar een ieder een beetje té desperaat op zoek lijkt naar de ware. Ze wensen allemaal een geliefde, of in ieder geval een one night stand. Op een dergelijke bijeenkomst treft Gloria haar nieuwe partner Rodolfo (Sergio Hernandez), een gemoedelijke grijsaard die pas gescheiden is maar toch nog samenleeft met zijn ex-vrouw en twee dochters.

De verfilming van een vrijage tussen de twee is van een onthutsende eerlijkheid. Het is wat ongemakkelijk en tegelijkertijd verfrissend om te zien hoe mensen op leeftijd, diep in de vijftig, de liefde bedrijven. Lichamelijk zie je dat de ouderdom z’n intrede doet, passie en lust echter zijn nog altijd springlevend. Regisseur Sebastián Lelio verzacht de omstandigheden met aanstekelijke humor.

Gloria, zoals ze gespeeld wordt door de formidabele Chileense actrice Paula Garcia, is bepaald geen zielig geval. Met veel humor slaat ze zich door allerlei pijnlijke situaties heen. Zij is in elke scène te zien, de film is vanuit haar perspectief gemaakt. We leren haar kennen in haar ongemakkelijke momenten met haar volwassen zoon en dochter die eigenlijk nooit tijd voor haar hebben.

Gloria moet zich los zien te rukken uit de enigszins vernederende routine van alledag, waarbij zij haar seksualiteit niet onder stoelen of banken steekt. Ondanks haar muizige uiterlijk met een te grote bril is het een sprankelende vrouw die haar eigenwaarde moet zien te hervinden. Eind vijftig is een leeftijd waarbij men op de rand van een nieuwe levensfase aankomt.

Gloria 2

Ouder worden en eenzaamheid mogen dan de thema’s zijn waar Gloria over gaat, ze worden niet op zwaarwichtige wijze aan de orde gesteld. Lelio is een regisseur die een vederlichte stijl hanteert. Hij is een meester in het laten samensmelten van tragiek en humor, zonder ooit sentimenteel uit te halen. De emotie zit ‘m vooral in de wijze waarop Gloria uit volle borst ballades meezingt, een ontlading voor haar dagelijkse frustraties.

Dat Rodolfo geen ruggengraat heeft door verder te leven met zijn ex-vrouw en kinderen, is teleurstellend voor Gloria. Z’n ex en dochters vallen hem voortdurend lastig. Deze situatie leidt overigens wel tot hilarische momenten, bijvoorbeeld wanneer Gloria de gsm van haar minnaar die eindeloos af gaat, in een drankje gooit. Het gedrag van Rodolfo is tekenend voor mensen die teveel ballast meedragen en niet de moed hebben daadwerkelijk opnieuw te beginnen.

Gloria daarentegen is ook niet al te standvastig. Nadat Rodolfo haar tijdens een uitje achter heeft gelaten om zijn ex en kinderen op te zoeken, zien we Gloria wakker worden op het strand na een wilde nacht met een vreemde. Een dergelijke scène is overigens al honderden keren gefilmd, hier heeft het een verrassende en melancholische lading. De vrouw heeft haar momenten van triomf, en van nederlaag.

Paula Garcia weet de onzekerheid, het sarcasme en de levenslust van deze vrouw perfect te treffen, een onvergetelijke vertolking. Tegelijkertijd heeft regisseur Lelio het leven in het hedendaagse Chili terloops weten te vangen. Het gaat hierbij dan vooral om de ballast van een beladen verleden, waarbij de herinnering aan de dictatuur een verlammende werking heeft. Dat thema heeft hij subtiel in zijn film verwerkt, hetgeen Gloria extra diepte geeft.

Ulrik van Tongeren

Gloria (Wild Bunch Distribution, 2013), vanaf 12 september in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties