La Vie d’Adèle maakte eerder dit jaar tijdens het filmfestival in Cannes, waar het de Gouden Palm won voor beste speelfilm plus de acteerprijs voor beide hoofdrolspeelsters, heel wat tongen los. De controversiële film staat in het teken van een lesbische relatie en bevat intense seksscènes. Een epische film, zoals al het voorafgaande werk van de Frans-Tunesische regisseur Abdellatif Kechiche.
Tegelijkertijd is La Vie d’Adèle tergend intiem; de camera bevindt zich drie uur lang dicht bovenop de personages. Kechiche maakt intense films, en wat is intenser dan de eerste liefde die een mens beleeft? Door de film te betitelen als lesbodrama is te beperkt, het verhaal heeft een universele kracht. Het had net zo goed een stormachtige relatie tussen twee hetero’s kunnen zijn geweest, hetgeen waarschijnlijk wel tot minder commotie zou hebben geleid.
De plot is bedrieglijk simpel. Adèle (Adèle Exarschopolous) zit op de middelbare school. Het is haar ambitie om onderwijzeres te worden. Emma (Léa Seydoux) volgt een opleiding op een kunstacademie. Na elkaar al eerder op straat gezien te hebben, volgt er een ontmoeting in een kroeg. Er ontstaat een stormachtige liefdesrelatie waarbij het klassenverschil bijdraagt aan het stuklopen ervan. Adèle is wanhopig, verdrietig en berust uiteindelijk in haar lot. Met passie wijdt zij zich vervolgens aan haar beroep als onderwijzeres.
Bij het ondergaan van de film blijkt dat de vele expliciet vertoonde kolkende seksscènes, waar zoveel om te doen is, passievol een organisch onderdeel vormen van de film. De seks is op realistische wijze vormgegeven en valt zeker niet als pornografisch weg te zetten. De regisseur heeft juist met alle macht geprobeerd aan het clichématige karakter van de seks in doorsnee films te ontsnappen.
La Vie d’Adèle is een behoorlijk evenwichtige film over het leven van een jonge vrouw. Het laat zien hoe Adèle de wereld ontdekt, haar plaats daarin weet te vinden. De pijn van een verloren liefdesrelatie hoort daar bij. Het klassenverschil tussen de meisjes speelt hierin een belangrijke rol. Adèle is afkomstig uit een arbeidersgezin, Emma uit welgestelde kring. Dit klassenverschil vergiftigt als het ware hun relatie. Het thema is uiterst subtiel in de film verwerkt.
Kechiche is een sociaal bewogen regisseur. In zijn films verliest hij nimmer de sociale realiteit uit het oog. Zijn meesterwerk La Graine et le mulet (2007) handelt over een Franse immigrantenfamilie met Noord-Afrikaanse wortels. De familie is allang ingeburgerd, toch zoekt het met enige wanhoop een plaats in de Franse samenleving. De worsteling van de familieleden wordt ook hier intens vormgegeven; Kechiche zit er bovenop met zijn camera, en laat scènes zo lang duren tot ze bijna exploderen. Evenals in La Vie d’Adèle is de climax in La Graine et le mulet hartverscheurend.
De intensiteit van de films van Kechiche maakt ze uitzonderlijk. Zijn grote kracht is dat hij met zijn lange films en complexe thematiek zeer toegankelijk werk maakt, uiterst zintuiglijk, de sensuele kracht van liefde en lust spat ervan af. De lust van het genieten, of het nou om seks of eten gaat, is tastbaar. Actrice Adèle Exarchopolous zet een een formidabele rol neer, ze weet een rijk gamma aan emoties perfect over te brengen. Van tomeloze passie tot tomeloos verdriet.
Het is niet zo gek om van de hoofdrolspeelsters te vernemen dat Kechiche een veeleisend regisseur is die tot het uiterste gaat. Ze voelen zich door de regisseur gebruikt omdat ze diverse scènes talloze malen hebben moeten overdoen. Blijkbaar is dat zijn manier om tot een grootse film te komen. La Vie d’Adèle is een superieur drama en een aangrijpend liefdesverhaal, tamelijk uniek in zijn kolkende intensiteit.
Ulrik van Tongeren
La Vie d’Adèle (Cinéarte, 2013), nu in de bioscopen.