Al jaren speelt de Engelse muzikant Tim Holehouse in bands, variërend van hard-core punk tot drone, en alles wat daartussen zit. Op dit moment speelt hij zowel gitaar in het trio Vaelium als solo en reist daarmee een groot deel van Europa rond om zijn rauwe blues ten gehore te brengen.

Op Grit, zijn derde solo-album, slaat hij met zijn achtergrondband The Gentlemen de weg van de blues in. In de tijd van de opnames had hij last van zijn stem, wat een andere manier van zingen vereiste. Zijn rauwe stem op bepaalde nummers doet denken aan die van Tom Waits, a–typische ritmes. Daarnaast bevat het album typische blues-classics, goed uitgevoerd en lekker dampend, zoals een bluesband kan zijn. De plaat is in die zin niet verrassend en vernieuwend, maar de pure onvervalste sound zonder opsmuk en pretenties maakt veel goed.

Van geheel andere orde is Holehouse’ laatste solo-album Fighter die door Aaahh!! Real Records is uitgebracht. Op deze plaat geen band ter ondersteuning, maar uitsluitend elektrische gitaar en zang, dusdanig opgenomen dat een link met Robert Johnson snel is gelegd. Ook hier weer pure onvervalste blues, maar deze plaat klinkt stukken sterker en kwetsbaarder dan Grit.

De teksten staan in het teken van zijn vele reizen en alles wat Holehouse daarbij tegenkomt. De persoonlijke toon en het bijpassende gevoel die hij weet op te roepen, zijn authentiek. De plaat van deze reizende troubadour levert een mooie sfeer op waarbij de tijd stil lijkt te hebben gestaan, alsof er geen computers en gelikte studio-opname apparatuur bestaat.

Jan Kees Helms