Mes sept lieux
Mes sept lieux

Er zijn op het Internationaal Filmfestival Rotterdam (IFFR) altijd wel films met een extreme lengte te zien. Dergelijke producties worden alleen nog maar op filmfestivals vertoond. Vaste gast op het IFFR is de Belgische 70-jarige regisseur Boris Lehman, een man die alleen lijkt te leven voor film. Zijn nieuwste Mes sept lieux is een 5 uur en 23 minuten durende documentaire over zeven verhuizingen die hij in elf jaar tijd meemaakte.

Het is een autobiografische bespiegeling over het leven en het werk van Lehman geworden. Een uitputtende filmbeleving vol tragiek, filosofie en melancholie, inclusief de aparte humor van de man. De fragmenten waarin de talloze verhuisdozen worden verplaatst en versleept zijn tamelijk droogkomisch. De dozen bevatten het verleden van Lehman, een verzamelaar die niets weg kan gooien. Soms opent hij er eentje om ons te laten zien wat erin zit.

Een omgevallen verhuisdoos, gevuld met oude schoenen, vertelt ons het levensverhaal van de man. De versleten schoenen zijn een metafoor voor Lehman’s bestaan als nomade. Uitzetting uit dierbare woningen leidde tot stadsomzwervingen, een reis van 300.000 kilometer. Kenmerkend voor miljoenen wereldburgers die voor zichzelf een plek proberen te vinden waar ze gelukkig kunnen zijn. Mes sept lieux laat zien hoe Lehman ouder wordt gedurende de lange periode die de film bestrijkt. Tevens speelt hij een bijna hypnotisch spel met de verstrijkende tijd.

De film gaat overigens over meer dan het ontwortelde bestaan van Lehman en zijn plaats in het geheel. Het is ook een prachtig portret van Brussel geworden, de beoogde hoofdstad van Europa. Dat de film zo lang duurt is eigenlijk vrij logisch, want Lehman heeft ons veel te vertellen. Wanneer de kijker in slaap dreigt te dommelen, komt hij met een verrassende spitsvondige vondst op de proppen die de boel weer opschudt.

Die Frau des Polizisten
Die Frau des Polizisten

De Duitse regisseur Philip Gröning had 175 minuten nodig voor zijn Die Frau des Polizisten, een film over een jonge politieman die zijn vrouw mishandelt. Aanvankelijk lijkt het op een idyllisch bestaan dat de politieman met zijn vrouw en 4-jarige dochter leiden op het Duitse platteland. Gefrustreerd geraakt, mogelijk door zijn onbevredigende werk als agent, resulteert in agressie tegenover z’n vrouw.

Op subtiele en kalme wijze bouwt het drama zich op, onderverdeeld in 59 hoofdstukken. Soms duurt een hoofdstuk slechts een minuut. De regisseur speelt een geraffineerd spel met de chronologie en gebruikt soms visuele hoogstandjes om het nauwkeurig opgebouwde realisme te verstoren. Het is in die zin een ontregelende film omdat het geen directe aanklacht is tegen huiselijk geweld, maar een afstandelijke registratie van fysieke agressie als gevolg van opgedane frustraties.

La jalousie
La jalousie

Aan het andere eind van het spectrum qua tijdsduur, heb je regisseurs die juist weinig minuten nodig hebben om hun verhaal te vertellen. La jalousie van regisseur Philippe Garrel duurt slechts 77 minuten. Louis Garrel speelt een bekend acteur die op het punt staat zijn vrouw en kind te verlaten in ruil voor een actrice die niet weet wat trouw is.

In zijn karakteristieke nouvelle vague stijl, stijlvol zwart-wit, toont Philippe Garrell ons een Frans liefdesverhaal zoals alleen de Fransen het beheersen. De regisseur heeft niet veel tijd nodig om de essentie van de driehoeksverhouding te laten zien; hij beperkt zich tot de belangrijkste momenten van het drama. Niet te kort, net genoeg. Bij het eind van de film was een zucht van het publiek hoorbaar vanwege de korte duur van de film.

Blood in Bahia's Hot
Blood in Bahia’s Hot

De Italiaanse regisseur Aurelio Grimaldi maakt het nog bonter met zijn 75 minuten durende Blood in Bahia’s Hot (O sangue è quente da Bahia). Rode draad van het verhaal is de liefdesrelatie tussen twee tieners. De jongen verdwijnt, het meisje blijft alleen achter met de baby en gaat wanhopig op zoek naar de jongen. Er zit nog een half dozijn andere verhaallijnen in de film verwerkt die allen in het teken staan van liefde en criminaliteit in de favela van Salvador de Bahia, de broeierigste stad van Brazilië.

Het hectische ritme van de film is verbijsterend, alsmede de hoeveelheid korte scènes opgenomen in de favela, van een koortsachtige intensiteit. De rollen worden gespeeld door jonge acteurs zonder ervaring waardoor de film een authentieke uitstraling krijgt. Of een filmmaker nu 75 minuten of vijf uur nodig heeft, het gaat er om of hij wat te vertellen heeft, over een visie beschikt. Dan is tijdsduur geen bepalende factor voor de kwaliteit van de film.

Ulrik van Tongeren

Het 42ste Internationaal Filmfestival Rotterdam duurt nog t/m 1 februari. Voor het programma, raadpleeg de website

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties