18

Hoe interessant is het indien muzikanten fotomateriaal omzetten in muzikale klanken? Voor mij als fotograaf annex muziekliefhebber en muzikant in elk geval wel. Denk bijvoorbeeld aan de elpees In Camera van Peter Hammill uit 1974 en The Photographer van Philip Glass uit 1982. Fotografie en muziek zijn naadloos met elkaar verbonden, zoals elpeehoezen, posters, flyers en ga zo maar door.

Het tweede deel van de cd Please Pick Up van Pinkcourtesyphone, Phototrash getiteld, staat in het teken van fotografie. Het gaat van start met het nummer Iamaphotograph waarin de vocalen van Kid Congo Powers hoorbaar zijn. Hij heeft onder andere gespeeld met de Gun Club en Nick Cave and the Bad Seeds. Het is een dreigend nummer met een stevige beat, donkere geluiden en een sinistere stem. De track verhaalt over een glossy foto, maar de glamour van dit soort fotografie is hier ver te zoeken.

Het volgende gelijknamige nummer, met als ondertitel Creepy Autograph Mix, verhoogt het glamourgehalte zeker niet en neigt eerder naar een noisy interpretatie van fotografie. De muzikant CoH maakt van de muzikale ingrediënten van Iamaphotograph een haast dansbare ambient interpretatie met als titel Blow Up. Het is een verwijzing naar de gelijknamige film van Michelangelo Antonioni uit 1966, waarin een fotograaf een mysterieuze moord ontdekt door een deel van een fotonegatief extreem te vergroten. De spanning van de film is mooi verwerkt in dit nummer.

Unhomeli phono omvat een prachtige mix van beats, elektronische geluiden, samples uit de voorafgaande nummers en field-recordings. De afsluiter Move to Trash gaat gepaard met geluiden die je hoofd doen splijten. Het nummer bouwt zich mooi op, van abstractie naar een geheel van repeterende geluiden en ritmiek. De vervormde stem van Kid Congo Powers doorbreekt echter het psychedelische effect van de muziek en de sublieme mix, dat is wel spijtig.

Het album Please Pick Up vangt aan met zes tracks die zijn bewerkt door muzikanten als de Duitser Frank Bretschneider, het Russische duo Evelina Domnitch en Dmitry Gelfand, de Belg Yves de Mey, het Noorse duo Pjusk, de Engelse percussionist en geluidsontwerper Simon Scott  en het Amerikaanse duo Yanni Novak en Robert Crouch.

De atmosfeer van de tracks is donker en melancholisch. De twee dark ambient tracks Sans en Here is something… That is Nothing zijn prachtig, evenals An Awaiting Room waarin Frank Bretschneider op herkenbare wijze zijn muzikale stempel zet. Waaruit de inbreng van Pinkcourtesyphone en van de overige muzikanten bij de totstandkoming van het eerste deel van dit album bestaat, is een raadsel. Dat maakt het wel spannend, maar ook ongrijpbaar. Pinkcourtesyphone, nonfunctional music for unsocial situations… zoals op de website wordt vermeld, is een in 1998 gestart project van de Amerikaan Richard Chartier. Chartier heeft onder andere met William Basinski en Asmus Tietchens samengewerkt.

Dit avontuurlijke album is uitgebracht op het alternatieve label IO Sound uit Canada. Richard Chartier werkt met veel muzikanten samen die vanuit uiteenlopende invalshoeken te werk gaan. Toch valt er een duidelijke lijn op het album te bespeuren en levert IO Sound met Please Pick Up wederom een prachtige elektronische plaat af, waarop ze patent lijken te hebben.

Jan Kees Helms

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

1 Reactie
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
10 jaren geleden

[…] RAVAGE WEBZINE (NL) Hoe interessant is het indien muzikanten fotomateriaal omzetten in muzikale klanken? Voor mij als fotograaf annex muziekliefhebber en muzikant in elk geval wel. Denk bijvoorbeeld aan de elpees In Camera van Peter Hammill uit 1974 en The Photographer van Philip Glass uit 1982. Fotografie en muziek zijn naadloos met elkaar verbonden, zoals elpeehoezen, posters, flyers en ga zo maar door. […]