Van je politieke vrienden moet je het hebben, zal wethouder Pieter Hilhorst van Amsterdam na de gemeenteraadsverkiezingen denken. Want een drama zal de uitslag voor hem worden, zeker na de blunders die hij in zijn korte politieke carrière heeft gemaakt. Fouten maken wel meer politici, je moet daarom glibberig zijn als een aal in een emmer snot om ‘elk nadeel in je voordeel’ om te kunnen buigen. Probleem, Hilhorst is geen aal.
De wethouder zou zijn eigen Souffleur van de macht eens moeten lezen, de politieke roman die hij in 2005 schreef. ‘Wie macht wil, schreef Machiavelli, moet haar leren te onderwerpen, haar te temmen en te verkrachten’, zo laat hij de hoofdpersoon zeggen. Het boek gaat over een politieke televisiepresentator die zich voor het oog van de camera belachelijk maakt in een interview met de minister-president. Dan verandert de ‘ik-figuur’ in een rat die gaat rommelen en ritselen in het ‘netwerk van de macht’ om zijn doel te bereiken.
In werkelijkheid lijkt Hilhorst te goed voor dat geniepige onderhuidse gedoe. Pieter is een lieve jongen met een leuke bos krullen uit het betere milieu van Voorburg die het goed voor heeft met de mensheid. In zijn nieuwjaarsboodschap van begin dit jaar zette hij in op ‘nog meer succes voor Amsterdam maar’, zo schrijft hij kritisch, ‘tegelijkertijd delen veel te veel Amsterdammers, te weinig mee in dit succes‘.
Er is inderdaad sprake van tweedeling in de hoofdstad, beweert ook onderzoeksbureau Onderzoek en Statistiek: ‘Tweedeling tussen arm en rijk neemt toe, hoogopgeleiden wonen steeds vaker binnen de grachtengordel, laagopgeleiden erbuiten’. Of is Hilhorst weer een gehaaide carrièrepoliticus die op de bühne iets moois roept voor de stembus? Want hij valt in zijn nieuwjaarstoespraak zijn eigen partij frontaal aan die sinds mensenheugenis aan de macht is in de hoofdstad en (mede)verantwoordelijk voor deze ontwikkeling.
Zijn PvdA is overigens niet alleen verantwoordelijk voor de tweedeling in de hoofdstad, maar in het gehele land. Daarom blijf ik dat beeld van het NOS Journaal van vorig weekend maar voor ogen zien. Lodewijk Asscher hielp Hilhorst campagne voeren op een Amsterdamse markt. Asscher had vooraf als voormalig wethouder Financiën de schuld op zich genomen voor de blunder van 188 miljoen van Hilhorst (per ongeluk werd dit bedrag op de rekening gestort van 9000 Amsterdammers). Desondanks (of dankzij) wilden mensen graag op de foto met Lodewijk, terwijl niemand Pieter opmerkte die er eenzaam achteraan stiefelde.
Gaf Asscher onbedoeld de kiss of death? Een bewuste doodskus kwam wél van Hilhorst’s collega-wethouder Adrée van Es (GL), de wethouder die een hardvochtig beleid voert tegen mensen met een bijstandsuitkering. In De Groene Amsterdammer meldt zij deze week aan ‘kennis en journalist’ Robert Dulmers met een omweg dat het gezeur van Hilhorst nergens op slaat.
Dat heeft de Adviesraad voor Diversiteit en Integratie inmiddels ook geconstateerd. ‘Er is helemaal geen sprake van tweedeling grachtengordel versus buitenwijken, misschien wel wat hoogopgeleid versus laagopgeleid. Dat zijn toch geen klassenverschillen?’ Dat de adviesraad niet onafhankelijk is ten opzichte van het college van B&W aan wie zij advies geeft, speelt voor Van Es geen rol. Na woensdag gaat zij vrolijk verder met haar beleid in samenwerking met D66 en de VVD.
Ron Kretzschmar