Tatjana_Bozic_2

Haar huidige relatie loopt op de klippen, ze gaat op reis en na vele omzwervingen heeft de Kroatische Tatjana Božić haar droomman in Nederland gevonden. Ze kijkt dan terug op haar relaties en vraagt zich af wat er altijd mis is gegaan de afgelopen twintig jaar. Om antwoord te vinden op die vraag gaat Tatjana op zoek naar haar vijf exen in Duitsland, Rusland, Groot-Brittannië en Kroatië.

Happily Ever After is een egodocument. Het is een moedige, pijnlijke  en chaotische poging om grip te krijgen op het falen in haar liefdesleven. De film springt heen en weer tussen filmpjes die ze in het buitenland maakte en de situatie met haar huidige partner. Hoe het verleden het heden bepaalt is de centrale stelling die in de documentaire aan de orde komt. Omdat Tatjana pas moeder is geworden maakt dat haar zoektocht naar haar mislukte relaties extra urgent.

De verre reizen hebben in ieder geval de wetenschap opgeleverd dat haar ex-partners gelukkige getrouwd zijn. Dan moet het aan haar liggen is haar conclusie. Als onafhankelijke en feministische vrouw ging ze die relaties in om vervolgens in een onderdanige rol te vervallen. Met als resultaat dat de mannen teleurgesteld in haar raakten en als gevolg daarvan liepen de relaties stuk.

Dat de werkelijkheid complexer in elkaar steekt wordt door de getuigenissen van haar exen duidelijk. Tatjana is een grillige vrouw met buien en nogal opvliegend van aard. Geen makkelijk mens dus. Dat speelt ook met haar huidige partner, de nuchtere Hollander Rogier. Het is pijnlijk om de ruzies tussen beide te ondergaan, maar soms levert dat grappige momenten op. De films is ondanks de serieuze thematiek niet te zwaarmoedig geworden.

BL6I3191-a-i-t

Als therapeutisch leerstuk is Happily Ever After wel vaak moeilijk te verteren, de psychologie van de koude grond wekt enigszins irritatie op. Het zijn vooral de nostalgische uitstapjes naar het verleden die indruk maken. Het opgroeien van Tatjana in het Joegoslavië van de jaren ’80 en haar studietijd begin jaren ’90 in Rusland geven een boeiend beeld van die bewogen tijd. Het was een tijd van grote veranderingen en dat had ongetwijfeld weerslag op de persoonlijke relaties toen.

Dat cultuurverschillen tussen mensen een grote rol hebben gespeeld blijft enigszins onbelicht. De documentaire is een moedige poging om met een bewogen liefdesverleden in het reine te komen. De film is eveneens een reflectie op het ouder worden. Terugblikken naar de jeugdige Tatjana en de huidige door het leven getekende Tatjana is soms pijnlijk om te aanschouwen. De filmmaakster spaart zichzelf niet en dat ze zelf niet altijd even sympathiek overkomt toont haar lef. Als extra zitten in de film raadselachtige beelden van vrouwen, portretten van vrouwen in onder meer Londen en Rusland. Wat de filmmaakster daarmee wil zeggen blijft ongewis.

Dat de kijker achteraf met meer vragen dan antwoorden blijft zitten valt te verwachten met een dergelijk persoonlijk project. Al die privé informatie is overweldigend, maar gelukkig raakt de film ook aan universele waarden. Het geluk van een mensenleven valt niet te programmeren en waarom sommige dingen mislukken blijft een mysterie. Of Tatjana dat ‘happily ever after’ ooit zal bereiken blijft evenzeer een onbeantwoorde vraag. Het leven is nou eenmaal geen sprookje.

Ulrik van Tongeren

Happily Ever After (Cinéart, 2014), nu in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties