Zwarte komedie over twee automobilisten die urenlang lijnrecht tegenover elkaar komen te staan in een nauwe steeg van de stad Palermo op het Italiaanse eiland Sicilië. Omwonenden bemoeien zich er volop mee.
Twee automobilisten komen met hun wagen in de Via Castellana Bandiera van Palermo klem tegenover elkaar te staan, passeren is onmogelijk. Geen van beiden maakt aanstalten om achteruit te rijden om zodoende de ander doorgang te verlenen. Een lesbisch koppel uit Rome (Emma Dante en Alba Rohrwacher) in de ene wagen, een vrouw (Elena Cotta) van in de tachtig en een man met diens kinderen in de ander. Man en kinderen verlaten al snel de auto, de jongere helft van het lesbische koppel doet hetzelfde waardoor het een duel wordt tussen de twee vrouwen aan het stuur.
De vrouwen willen van geen wijken weten, daar zitten ze dan roerloos in hun voertuigen. De inwoners van de volkse wijk bemoeien zich er volop mee. De gemoederen lopen hoog op, er vallen zelfs klappen onder de omstanders en er wordt hevig gevloekt. Het heeft allemaal geen invloed op het gedrag van de bestuursters. De dames komen alleen hun wagen uit om de borden pasta die ze aangereikt krijgen weg te smijten en om te plassen.
Hier is sprake van een merkwaardige film. Er is ontegenzeglijk sprake van spanning, maar zeker geen bevrijdende humor. Die is eerder gitzwart en levert zo nu en dan een steelse glimlach op. We komen vrijwel niets te weten over de achtergronden van de twee halsstarrige dames. Aan het begin van de film bezoekt de oude vrouw nog het graf van een familielid, maar in het resterende deel uit ze geen enkel woord. Haar tegenstreefster kibbelt slechts met haar partner. Wat de vrouwen werkelijk bezielt, wordt nooit duidelijk.
Het mechanisme van de hakken in het zand zetten en van geen wijken weten is niet typisch Italiaans. Menig western gebruikt dit mechanisme om spanning te creëren. Theaterregisseuse Emma Dante, die zelf een van de hoofdrollen voor haar rekening neemt, heeft van haar filmdebuut een weerbarstig experiment gemaakt. Authentiek en origineel is de film in ieder geval. De gruizige sfeer roept herinneringen op aan klassieke neorealistische films uit een ver verleden.
Het leven in de armoedige volkswijk wordt terloops in treffende details getekend. De saamhorigheid die er heerst, ondanks de verschillen, is typisch Italiaans. De sociale controle vanuit de omliggende huizen levert hilarische momenten op. Una via a Palermo is geen gemakkelijke kost maar een verfrissend en origineel experiment. De absurde situatie van de twee vrouwen die een stil duel aangaan, wordt maximaal benut in een zwarte komedie die anderhalf uur weet te boeien.
Ulrik van Tongeren
Una via a Palermo (Cinemien, 2014), vanaf 26 juni in de bioscopen.