De Franse filmhit Bon Dieu!, in eigen land goed voor tien miljoen bezoekers, volgt in de voetsporen van die andere uiterste succesvolle multiculturele komedie Intouchables. Komedies over vooroordelen tussen bevolkingsgroepen zijn blijkbaar commercieel interessant. Claude (Christian Clavier) en Marie (Chantal Lauby) vormen een welvarend echtpaar met een strikte katholieke moraal. Ze bewonen een groot landhuis en hebben vier beeldschone en perfecte dochters.
Echter, de partnerkeuze van de jonge vrouwen valt bij hen in slechte aarde. De dochters trouwen achtereenvolgens met een moslim, een jood en een Chinees, terwijl de jongste zelfs voor een Afrikaan valt. Dat laatste huwelijk is de klap op de vuurpijl, vooral ook omdat de vader van deze schoonzoon een lastige man is. Intouchables is nog betrekkelijk overzichtelijk met het verhaal over een invalide rijke man die verzorgd wordt door een opstandige straatjongen. In Bon Dieu! zijn we getuige van een kakofonie aan tegenstellingen tussen de verschillende bevolkingsgroepen.
Claude doet zich graag voor als een tolerante man, wat hij natuurlijk niet is. Waarom de vader zich zo druk maakt om zijn schoonzonen is eigenlijk raar, want ze zijn stuk voor stuk maatschappelijk geslaagd. Het zijn bovendien in essentie nette jongens. Tussen de schoonzonen onderling botert het ook niet. Bovenop de voorspelbare etnische verschillen is er sprake van rivaliteit. De eerst drie vertonen uiterst vermoeiend haantjesgedrag.
De overdaad aan personen die tegenover elkaar komen te staan, met hun ingebakken vooroordelen, halen de scherpte uit de komedie. Wat een spitse satire over vooroordelen had kunnen worden, blijkt in de uitvoering nogal braaf en voorspelbaar te zijn uitgevallen. Al bij voorbaat wordt duidelijk dat de film afstevent op een einde waar tolerantie en eerlijkheid gepredikt zullen gaan worden.
Die voorspelbaarheid hoeft geen nadeel te zijn, als er maar genoeg goede grappen in zitten om de boel levendig te houden. Bon Dieu! bevat amusante momenten en grappen, maar de kwaliteit van de humor is over de gehele linie nogal teleurstellend en soms tenenkrommend banaal. Regisseur en scenarist Philippe de Chauveron blijft veilig binnen de lijntjes, terwijl een dergelijke komedie schreeuwt om taboe doorbrekende momenten.
Christian Clavier als vader is goed op dreef. Hij krijgt als enige de kans om zijn personage uit te diepen. De overige personages blijven nogal vlak; de dochters zijn onderling uitwisselbaar en van de schoonzonen beklijft er niet veel omdat over hun culturele en sociale achtergronden niets wordt prijsgegeven. Bon Dieu! volgt braaf de Franse succesformule van de multicultikomedie, een tikje originaliteit en moed zou zonder twijfel een betere en interessantere komedie hebben opgeleverd.
Ulrik van Tongeren
Bon Dieu! (Cinéart, 2014), nu in de bioscopen.