Nu een groot deel van de ontzielde lichamen van de slachtoffers van vlucht MH17 gerepatrieerd is, lijkt de regering Rutte/Timmermans klaar voor de schuldvraag. De massamedia werken in eensgezindheid mee aan dit showproces.
door Hector Reban
De kwestie is goed voorbereid. De Amerikanen leveren het bewijs, de ‘tier-1’ bondgenoten van het Angelsaksische kerngebied (GB, Australië) de oorlogsretoriek en trouwe cliënten aan de Russische grens (Oekraïne, Litouwen) de politieke ondersteuning. De ‘pro-Russische separatisten’ en Rusland zijn schuldig verklaard in een wereldwijd showproces, dat onmiskenbaar grote invloed zal krijgen op de internationale politieke situatie binnen Europa.
Een showproces is een juridische procedure, meestal strafrechtelijk, waarbij de schuld van de verdachte al bij voorbaat vaststaat en het eigenlijke proces vooral dient om een politieke boodschap naar het grote publiek over te brengen. Schuld wordt vastgesteld op basis van politieke motieven. De bewijsvoering is gebaseerd op flinterdunne ‘aanwijzingen’ en suggestieve interpretaties.
Gedurende de procesgang worden beklaagde en zijn advocaat ingesponnen in een web van manipulatie van betekenissen, valse bekentenissen en vijandsbeelden om hun geloofwaardigheid tot het nulpunt af te breken. Kafka meets Orwell. Wie zich wentelt in de westerse media en nog een spoortje van kritisch vermogen over heeft, kan zich niet anders dan totaal vervreemd voelen.
De beeldvorming
Eigenlijk begint de beeldvorming rond de aangewezen schuldigen al met het geven van een naam, ‘pro-Russische separatisten’. De boodschap luidt: dit verzet is een Russisch instrument voor het opbreken van Oekraïne. Caecilia van Peski, waarneemster van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE), maakte in een interview (EenVandaag, 18-07-14) bezwaar tegen deze term.
Het gaat hier volgens Van Peski om groepen van diverse aard, met eigen wensen en doelen, die sinds de coup als voornaamste overeenkomst hebben voor hun rechten op te komen tegen het regime in Kiev. Niet allen willen afscheiding. Men zou deze groepen dan ook beter ‘anti-Kiev rebellen’ kunnen noemen. Dat zou alleen de politieke focus heel anders leggen, iets dat koste wat kost vermeden moet worden.
De NOS laat bij berichtgeving over de ramp telkens op de achtergrond een beeld zien van een groot brokstuk naast een nogal angstaanjagend uitziende, in bivakmuts en paramilitaire outfit gehulde ‘separatist’. Onmiskenbaar weet elke snelle PR-jongen dat hier twee zaken voor het kijkende oog in verband moeten worden gebracht: ramp en ‘separatisten’, ofwel gevolg en oorzaak, slachtoffers en daders.
Duidelijk is dat elke actie van de anti-Kiev rebellen binnen het kader van het politiek bruikbare vijandsbeeld geïnterpreteerd wordt. ‘Onderzoekers’ zouden worden getraineerd, er zou ‘met lijken worden gesleept’, de lichamen zouden ‘als vuil in treinen worden gelegd’ en het vervoer van de slachtoffers naar Kiev gecontroleerd gebied zou ‘veel te lang hebben geduurd’. Werkelijk elke handeling van de rebellen, of juist tegenover gestelde handeling, wordt negatief uitgelegd.
De lokale hulpverleners en bergers werden overigens wél direct tot de plek van de ramp toegelaten. Binnen vier dagen wisten zij zo’n 200 lichamen naar rijdende, gekoelde mortuaria over te brengen, gereed staand op het spoor om conform de Nederlandse wens naar Kiev – gecontroleerd gebied – te worden getransporteerd. Zelfs volgens de Nederlandse hoofdonderzoeker was wat betreft snelheid en professionaliteit uitstekend werk verricht. Wat zouden we eigenlijk nog meer hebben kunnen wensen?
Het tandem premier Rutte en minister Timmermans had toch meer te eisen. Om geen extra verdenking op zich geladen te krijgen, hadden de lokale hulpverleners kennelijk sneller die 25 km² moeten bestrijken. Timmermans noemde in zijn aanklacht in de VN tegen de Russische delegatie het ‘trage proces met de lichamen’ zelfs ‘despicable‘ (verachtelijk). Dat moet voor de hard werkende lokale bergers als een mes in de rug hebben gevoeld.
Volgens sommige commentatoren zouden er ook te weinig lichamen zijn geborgen, lichamen die nog steeds zouden blootstaan aan de felle zon. De kritiek was nu dat er eigenlijk nog niet genóeg ‘met lijken was gesleept’. Wie verdachtmakingen zaait, heeft blijkbaar aan één stok genoeg, want daar is aan beide kanten mee te slaan. Vooralsnog mag Nederland blij zijn met het werk dat de lokale hulpverleners belangeloos voor ons hebben gedaan, ondanks het grote afbreukrisico dat de molens van het showproces voor hen in petto heeft gehad.
De opsporing
De VS heeft zich opgeworpen als objectieve speurneus die binnen no-time een smoking gun wist aan te leveren, toevalligerwijs ook nog eens in de handen van de vijand. Satellietbeelden zouden een lancering van een BUK-raket tonen, in een gebied dat waarschijnlijk door de ‘separatisten’ gecontroleerd wordt.
Het is lastig te begrijpen waarom informatie die door de VS in een hoog politiek spel wordt aangeleverd, naar hartenlust naar binnen wordt geslokt. Het trackrecord is nou niet echt zuiver op dat gebied. Van de explosie op de USS Main (aanleiding voor invasie van Cuba in 1898) tot het Golf van Tonkin incident (begin oorlog tegen Noord-Vietnam) en Saddam’s massavernietigingswapens; als er één zaak goed gedocumenteerd is, dan is het wel de wankele betrouwbaarheid van de VS in dit soort kwesties. Dat zou wel tot wat meer kritische respons hebben mogen leiden, maar in geen enkele publicatie in de massamedia is ook maar één vraagteken verschenen.
In een showproces gaat het ook niet om bewijs, maar om ‘aanwijzingen’, eigenlijk multi-interpretabele informatie, maar stelselmatig eenzijdig uitgelegd in het nadeel van de verdachte. Bij de politie noemt men dat het ‘Tunnelvisie Syndroom’. Sporen worden bij aangewezen daders gezocht in plaats van andersom; er worden alleen sporen verzameld die schuld kunnen bewijzen, tegenbewijs laat men buiten beschouwing; andere mogelijkheden en scenario´s weigert men te onderzoeken; bewijs dat tegen andere partijen pleit, wordt niet tot het bewustzijn toegelaten. Wanneer de Nederlandse media langs deze meetlat zou worden gelegd, zou er geen spaan overblijven van de zelfverklaarde aspiraties van objectieve journalistiek bedrijven.
Tegenbewijs dat naar andere daders zou kunnen leiden, zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat de Oekraïense counter-insurgency forces (ook) BUK-raketinstallaties hebben in de regio. De Amerikaanse journalist Robert Parry, die de satellietbeelden heeft gezien, wijst erop dat de VS de lancering op die beelden niet eensluidend kunnen koppelen aan ‘separatisten’.
Er is ook een mogelijkheid dat de rookpluim uit door Oekraïens leger gecontroleerd gebied komt. Vandaar dat er geen ‘bewijs’ maar alleen een ‘aanwijzing’ zou bestaan, zoals het officiële communiqué luidt. Het zal voor het International Criminal Court waarschijnlijk geen stand houden, maar voor gebruik in de internationale politieke arena is het kennelijk ruim voldoende.
De aanklagers
Niet alleen bewijst het Tunnelvisie Syndroom zijn nut in het MH17-showproces, er zijn nog een paar handige methoden die het vangnet rond de vooraf schuldig verklaarde doen sluiten. Men kan de advocaat van de verdachte bijvoorbeeld voor bewezen leugenaar uitmaken. Tegenbewijs of logische argumenten tegen de ingebrachte informatie van de aanklagers worden niet op hun merites beoordeeld, maar op basis van wie de boodschapper is. En dat is de verkeerde, want schuldige leugenachtige kant.
De VS beweert bijvoorbeeld dat er bewijs is dat rebellenleider Igor Strelkov een bericht op sociale media heeft doen uitgaan, waarin hij triomfantelijk het neerhalen van een vermeend Oekraïens vliegtuig beschrijft. Kennelijk zou het gaan om een fout en is niet een Oekraïens vrachtschip naar beneden gehaald, maar – per vergissing – vlucht MH17. Naast genoemde satellietbeelden behoort dit tot het hoofdbewijs dat de VS aanleveren kan in de zaak tegen de ‘separatisten’.
Maar zelfs als dat bericht geplaatst zou zijn, en ook authentiek, dan nog zegt het niets over of Strelkov wel of niet zélf bij een raketlancering is geweest en waar vandaan die vermeende raket gelanceerd is. Hij kan vallende brokstukken hebben gezien of op basis van premature, foutieve informatie van anderen iets aangenomen hebben waarvan hij niet feitelijk op de hoogte was.
De advocaat van de ‘separatisten’ zou kunnen aanvoeren dat Strelkov zich in die zin een ‘succes’ toe-eigende, waarbij hij van de feitelijke toedracht niet op de hoogte was. Het kan heel goed mogelijk zijn dat die werkelijke toedracht gezocht moet worden aan de Oekraïense kant van het gebied. Een dergelijk scenario krijgt uiteraard geen toegang tot een showproces.
Een Droste-effect in de bewijsvoering doemt op. De gehanteerde lijn van propaganda van de aanklagers is dat alles wat de verdachte partij beweert, niets anders dan propaganda is. Elke informatie die de Russen aanleveren, elke ontkenning van een beschuldiging, elk mogelijk bewijs voor een alternatief scenario; het wordt bij voorbaat van zijn kracht ontdaan door te suggereren dat de Russen erkende propagandisten en leugenaars zijn. Confronterende informatie kan niet waar zijn, om de eenvoudige reden dat het van de (‘barbaarse’, ‘dictatoriale’) Russen afkomstig is.
Een andere, zeer effectieve methode om er zeker van te zijn dat de aangewezene ook echt schuldige blijft gedurende het verloop van het proces, is door hem te beschuldigen van het verdonkeremanen van bewijs. Door manipulatie te suggereren, kan men altijd naar de gewenste uitkomst toe redeneren. Zelfs wanneer er geen sluitend bewijs uit het onderzoek op de rampplek naar voren komt, zijn de ‘separatisten’ en Russen schuldig. Zij hebben immers het bewijs weg gemoffeld. Niet alleen bij het pleiten voor militaire bemoeienis komt het dus goed uit dat de rampplek eigenlijk onvoldoende bewaakt wordt door de rebellen.
Feitelijk doet het er niet eens meer toe of er wel of geen bewijs wordt gevonden, het leidt in beide gevallen tot dezelfde conclusie. Het leveren van tegenbewijs is eigenlijk op zichzelf een daad van hoogmoed om gewezen schuld te ontkennen, en daardoor weer een bewijs van schuld. Wie geschoren wordt, moet nu eenmaal stil blijven zitten. Zo draaien de radars van een showproces in vol bedrijf nu eenmaal.
De politieke motivatie
De aard van het showproces, met het volk op de voorste rijen, nodigt per definitie uit tot demagogische uitweidingen, waarbij de aanklagers zich beroepen op het grote leed van de slachtoffers. Minister Timmermans haalde hard uit naar de Russische delegatie in de VN, toen die het waagde partijen op te roepen af te zien van ‘politieke spelletjes’ bij het afwikkelen van de ramp.
Uit zijn ‘this is despicable‘ reactie werd zichtbaar dat Timmermans, in navolging van de VS en andere trouwe bondgenoten, de Russen tenminste medeverantwoordelijk stelt voor de ramp. Hiermee vergaloppeerde hij zich. Uiteraard was het wat hypocriet van de Russische vertegenwoordiger in de VN te spreken van politieke spelletjes, maar onwaar is het niet. De westerse partijen proberen politieke winst te behalen door Rusland in de beklaagdenbank te zetten en daarmee moreel en politiek te isoleren. Hoewel Timmermans een krachtig beroep deed op ons slachtofferschap om de aanklacht van de Russen te pareren, mag dat toch duidelijk zijn.
De stank van politiek misbruik sijpelde ook door in het interview dat Timmermans gaf na zijn speech voor de VN. Op Timmermans’ prioriteitenlijstje (NOS journaal 22-07-14) bleek ‘nationale veiligheid’ op nummer een te staan en ‘de geostrategische positie van Europa’ op twee. Pas op de derde plaats noemde hij ‘gerechtigheid’.
Dat levert inzichtelijke conclusies op. Nederlands veiligheidsbelang reikt dus tot aan de Oekraïens-Russische grens, haast een afdruk van het imperialistische denken in Amerikaanse beleidskringen, waarbij het nationale veiligheidsbelang eigenlijk de hele wereld omspant. Timmermans volgt zonder meer, gezien de tweede prioriteit, blind de geostrategische agenda van de VS, dat Europa en Rusland op gespannen voet met elkaar zet conform de Brzezinski-doctrine (een breuklijn forceren op het Euraziatische continent aan de westgrens van Rusland).
Wanneer we Timmermans aan zijn verklaarde volgorde mogen houden, gaan belangen van de VS en NAVO dus boven belangen van de slachtoffers, internationaal recht of de Nederlandse bevolking. Timmermans is kennelijk niet bij ons in dienst, maar legt in de eerste plaats verantwoording af aan het Amerikaanse imperiale gezag. Dat is een schaamtevolle conclusie, uiteraard een uitkomst die niet doordringt tot de hosanna-stemming die Timmermans bij de volledige Nederlandse pers ontmoette over diens toespraak.
De uitspraak
Het showproces is ontegenzeggelijk nuttig voor de agenda van de VS en de EU, waarop hoog genoteerd staat het asymmetrische conflict in Oekraïne te beslechten in het voordeel van de cliënten in Kiev. Het lijkt erop alsof de Russen, hoewel stelselmatig beschuldigd, een uitweg wordt geboden. Indien jullie Oost-Oekraïne opgeven, zodat de gebieden van rebellen ‘gepacificeerd’ kunnen worden, dan erkennen wij dat jullie alleen ‘indirect’ betrokken zijn bij de ramp. De president van Litouwen bevestigde zijn vazallenrol door tegelijkertijd op te roepen de anti-Kiev rebellen tot ‘terroristen’ te brandmerken, zodat ook meer internationale bemoeienis met hen mogelijk wordt.
Wereldoorlog III is nog ver weg, dit scenario in acht nemend. Wel zou de VS een belangrijke slag maken bij het vervullen van de lange-termijn agenda rond twee belangrijke pijlers, de eerder genoemde Brzezinski-doctrine en de neocon/Obama lijn voor het gevoerde Rusland-beleid (Rusland niet toestaan méér te worden dan een ‘regionale macht’). Oekraïne zal op die manier als eenheidsstaat onderdeel worden van het Europese project en het lot van de anti-Kiev rebellen zou daarmee definitief bezegeld zijn.
De slachtoffers en nabestaanden van de ramp hebben hier weinig aan. Showprocessen leveren doorgaans geen bijdrage aan de waarheidsvinding. Welk verhaal over de oorzaak van de ramp het betrouwbaarst is, zal daarom altijd voer voor speculaties blijven opleveren. Misschien is er een domme, onvergeeflijke fout begaan, misschien is een cynischer alternatief mogelijk. Het showproces draait ondertussen in eigen dynamiek zijn duistere bedrijven af, op weg naar de onvermijdelijke uitspraak. Wij, de critici, zullen ons nog scherper met de samensmelting van media en politiek moeten onderhouden. In het belang van gerechtigheid, internationaal recht en een vrije kritische pers.
Eerdere bijdragen over deze kwestie en de situatie in Oekraïne van Hector Reban:
Vlucht MH17: Blame gaming belangrijker dan berging?
De strijd om Eurazië: Wat wil men met Oekraïne?
Een knap stuk van Hector Reban. Wat hij de Westerse politici verwijt zou heel waar kunnen zijn, maar kan net zo goed op hemzelf van toepassing kunnen zijn. Wie bepaalt, wat waar is in deze?
Heeft Reban ook een suggestie, hoe de waarheid objectief bepaald kan worden. Dat zou de taak van het Internationaal Straf Hof moeten zijn, of van welke gerechtelijke instantie dan ook. Krijgt de verdediging van de aangeklaagde(n) een eerlijke kans om bij te dragen aan een eerlijk proces, waarin de door Reban geuite argumenten – met name die met een zeker objectief gehalte – ook serieuze aandacht krijgen?
Zonder de goede bedoelingen van Reban in twijfel te trekken, betwijfel ik wel of dit stuk het beoogde effect zal hebben op een groot deel van het – bevooroordeelde (?) – publiek.
Laten we met elkaar blijven zoeken naar de waarheid en deze – in alle bescheidenheid – bij voortduring uitdragen en verdedigen.
@. Henk. We horen onderhand te weten hoe de westerse machthebbers hun oorlogen beginnen. Wie nu nog aanneemt dat het westen onbevooroordeeld en nergens schuldig aan is, is stekeblind. Hoe begon de oorlog tegen Irak? Alleen al de sancties van de VN waren verantwoordelijk voor de dood van honderdduizenden kinderen.
Wie objectief de wandaden van Obama vergelijkt met die van Poetin, moet tot de conclusie komen dat Obama de grootste oorlogsmisdadiger is.
De waarheid ligt voor je neus.
[…] https://www.ravage-webzine.nl/2014/07/28/mh17-showproces-timmermans-toga/ […]
Naar mijn mening een uitstekend artikel over de moeilijkheden rond de bewijsvoering rond de vliegramp verscheen van de hand van Lode Vanoost:
http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/07/30/mh-17-wellicht-nog-maanden-nodig-om-schuldvraag-te-beantwoorden
ter inf
http://judithsblogjes.wordpress.com/2014/08/02/beste-nos/
De Amerikaanse geloofwaardigheid in kwesties van internationale politiek: het Golf van Tonkin incident, dat leidde tot oorlog tegen Noord-Vietnam, viert zijn 50ste verjaardag: Wie was de kwade genius eigenlijk? Lyndon Johnson of Robert McNamara?
http://www.truth-out.org/news/item/25377-the-real-tonkin-gulf-deception-wasnt-by-lyndon-johnson
Er komt een atoomoorlog aan. Timmermans zal sterven in die oorlog samen met alle andere corrupte politici, rechters, journalisten. Ook hun kinderen zullen sterven. Ze verdienen het. Zijn te veel met zichzelf bezig. Te veel leugens en bedrog. Rusland en China en Iran en nog wat landen bereiden zich al decennia voor op deze atoomoorlog met Engeland en Amerika. Londen zal alleen al 100 atoom bommen ontvangen.
Probeer jezelf te redden. Door alle leuegens en bedrog van onze rechters, journalisten en politici is het hele Nederlandse volk ook een doelwit geworden in deze komende atoom oorlog. Ik ga naar Noorwegen, hoog in de Bergen, een bunker uithakken en mij voorbereiden. Jullie in Nederland zullen allen spoedig sterven. Ik zal jullie leugenaars en ondersteuners van CIA moorden niet missen.