Tijdens het filmfestival voor kleine, onafhankelijk geproduceerde niet-westerse films maakt het publiek onder meer kennis met verrassend werk uit het kleine Zuid-Amerikaanse land Uruguay.

El Bella Vista van regisseuse Alicia Cano is een documentaire over een kleine stad in Uruguay. Centraal staat een gebouw dat vroeger het clubhuis van de plaatselijke voetbalvereniging Bella Vista is geweest. Na een vechtpartij tussen spelers en fans op het voetbalveld, inmiddels twintig jaar geleden, werd de club opgeheven.

Het leegstaande pand werd vervolgens omgetoverd tot een goedlopend bordeel voor travestieten. Echter, omwonenden hadden last van de nachtelijke bezoekers. Het was de voormalig voorzitter van de voetbalclub een doorn in het oog. Hij ondernam juridische stappen waarna het bordeel gesloten werd. Uiteindelijk vestigde een kerkgemeenschap zich in het gebouw waardoor de plaatselijke jeugd er nu bijbellessen volgt.

De documentaire belicht de bestaande vooroordelen tussen de betrokken partijen en de schijnheiligheid van de conservatieve gemeenschap. De regisseuse verbleef een jaar in het stadje en reconstrueerde de ontwikkelingen. De inwoners van het stadje spelen hun eigen rol in de film, waardoor het eindresultaat een samensmelting van documentaire en speelfilm is geworden. Een warmbloedige en sprankelende weergave van de ontwikkelingen die zich rond het voormalige clubhuis hebben afgespeeld.

Duidelijk is dat sympathie van de filmmaakster ligt bij het lot van de travestieten. Na de sluiting van het bordeel belandden zij weer op straat om hun lichamen in ruil voor geld aan te bieden langs de snelweg. Opmerkelijk feit is dat er een gemeenschap van travestieten in het stadje leeft en geaccepteerd wordt, maar ze mogen niet te zichtbaar zijn voor de inwoners. Na vertoning van de film is er onderling in het stadje wel iets meer begrip ontstaan tussen de partijen.

El Ingeniero van regisseur Diego Arsuaga is een filosofische film over voetbal en het leven. Vijftien jaar geleden, vlak voor het begin van de finale van de Copa America tussen Uruguay en Argentinië, blijft de succestrainer El Ingeniero achter in de kleedkamer. Twee dagen later neemt hij ontslag om persoonlijke redenen. De man verdwijnt in de anonimiteit en weigert jarenlang elk commentaar.

Zodra iedereen denkt dat het mysterie nooit opgehelderd zal worden, weet een jonge journalist de oude man over te halen voor een interview. Hij moet daarvoor wel een week op het buitenverblijf van de ex-trainer verblijven. Tijdens lange wandelingen vertelt El Ingeniero op filosofische wijze over voetbal, de natuur, het leven en zijn naderende einde.

Voor mensen die weinig of niets om voetbal geven, is de film eveneens interessant. De regisseur biedt een fascinerende blik op de wereld van deze populaire sport. Voetbal als onmiskenbare metafoor voor het leven. De als acteur debuterende theaterregisseur Jorge Denevi levert een imposante en doorleefde vertolking van El Ingeniero. De onbeschrijfelijke schoonheid van de natuur vormt een fraai decor voor een onverwacht obsederende en diepgravende film.

Retrato De Un Comportamiento Animal (‘portret van dierlijk gedrag’) van de regisseurs Florincia Colucci en Gonzalo Lugo is een road movie en tegelijk een romantische komedie. De regisseurs schreven het scenario, produceerden de film en spelen ook nog eens zelf de hoofdrollen. Matto is een zeebioloog die op weg is naar Brazilië en onderweg de liftende Martina oppikt. Het botst tussen beiden, gaandeweg ontstaat er een romance. Dat is meteen ook het enige conventionele aan deze geestige en springerige komedie.

Matto idealiseert de dierenwereld, in zijn ogen zijn dieren onbedorven terwijl de mensheid verdorven is. Dat levert stekelige discussies op tussen de twee. Eigenlijk lijken dieren en mensen op elkaar, zo luidt de boodschap van de film. We zijn getuige van een groot aantal filmfragmenten waarin dieren die menselijke drijfveren als liefde en affectie vertonen. Op zich is het een belegen idee om menselijk en dierlijk gedrag met elkaar te vergelijken, maar de makers hebben dit op verfrissende wijze gedaan.

Het contrast tussen de schuchtere en serieuze Matto tegenover de charmante en extroverte Martina levert komische momenten op. Regisseurs Colucci en Lugo behoren tot het jonge filmtalent in Latijns-Amerika dat zich ontworstelt aan het beladen verleden van de dictaturen in dit continent. Deze jonge filmmakers willen andere onderwerpen behandelen dan de oudere generatie, films die meer betrekking hebben op het dagelijks leven van hier en nu.

I Am From Chile, de titel zegt het al, is gemaakt in Chili. Regisseur Gonzalo Diaz Ugarte heeft typisch zo’n film gemaakt die bruist van jeugdig elan. De jonge Chileen Salvador (Diego Ruiz) gaat naar Londen en logeert bij een tante die kamers verhuurt aan immigranten. De wereldvreemde Salvador komt hardhandig in botsing met de realiteit van het immigrantenbestaan. Het is een harde leerschool, toch komt alles goed.

Dit is een tedere komedie met stekelige kanten. Opvallend is de rol van de tante die gespeeld wordt door de formidabele Chileense actrice Paulina Garcia. Zij werd wereldberoemd door haar rol in Gloria. Ook in I Am From Chile steelt Garcia de show met alweer een sublieme rol.

     Ulrik van Tongeren