David Cronenberg maakte ooit klassieke horrorfilms als Scanners, Videodrome en The Fly, waarna hij overstapte op psychologische drama’s. In zijn nieuwe film Maps to the Stars glinstert dat horrorverleden door, een gruwelijk portret van een stel egoïstische Hollywood-figuren. Het resultaat is ijzingwekkend en sarcastisch, bepaald geen aangename film om te ondergaan.
Het scenario werd geschreven door Bruce Wagner, een ervaren Hollywood-insider. Hollywood is eigenlijk een makkelijk doelwit voor een satire, een filmstad waar hebzucht en carrièredrang het altijd winnen van compassie en warmte. Er is geen enkel sympathiek personage te zien in de film, hoewel Robbert Pattinson als chauffeur van een limousine er nog het dichtst bij in de buurt komt.
Julianne Moore zet een briljante rol neer als Havanna, een afgeleefde en uiterst lugubere ex-filmster die tegen beter weten in nog steeds op een comeback hoopt. Zij is het middelpunt van de film en geeft Agatha (Mia Wasikowska) een baan als haar persoonlijke assistente. Agatha heeft een beladen verleden, haar lichaam is overdekt met brandwonden.
Gaandeweg wordt de oorzaak daarvan onthuld én het feit dat ze familiebanden heeft met enkele andere personages. Onder meer met de slijmerige massagetherapeut, gespeeld door John Cusack, waar Havanna een dagelijkse klant van is. Voorts heb je in de zijlijn nog de 13-jarige Benji (Evan Ward), een tv-ster die in de waanzinnig populaire serie Bad Babysitter speelt. Benji lijkt te zijn gemodelleerd op de beruchte Canadese zanger Justin Bieber.
Maar het draait vooral om de relatie tussen Havanna en haar slaafje Agatha; dáár is sprake van een gruizige en verontrustende onderstroom. De assistente zijn van deze actrice is een hondenbaan. Vierentwintig uur per dag klaar staan voor een grillige vrouw is geen pretje. Dat het op een gegeven moment fout gaat tussen de twee komt niet als een verrassing. De ervaren Julianne Moore en de jonge Mia Wasikowska geven elkaar ijzingwekkend tegenspel, het zijn vertolkingen om in te lijsten.
Bij het zien van Map to the Stars besef je langzaam maar zeker dat de werkelijkheid wel eens nog erger zou kunnen zijn dan in de film getoond wordt. Misschien heeft de regisseur zich nog ingehouden. Talloos zijn de verhalen van Hollywood-sterren die aan lager wal raakten en ten onder gingen aan drugs en drank. Cronenberg heeft niet voor de gemakkelijke weg gekozen wat betreft het in beeld brengen van een verziekte filmstad. Hij heeft er doelbewust een cryptische film van gemaakt met veel ongemakkelijke zwarte humor.
Hij brengt het verhaal fragmentarisch in beeld, de opbouw richting de shockerende onthullingen verloopt langzaam. De morele chaos waar de personages onder gebukt gaan, heeft hij briljant weten te treffen. Het resultaat is de satire ver voorbij, een kil en ontluisterend portret van een door en door verziekte filmgemeenschap in Los Angeles. Maps to the Stars is een ongemakkelijke en verontrustende kijkervaring, de rake en gitzwarte humor maakt het nog enigszins dragelijk om te ondergaan.
Ulrik van Tongeren
Map to the Stars (Cinéart, 2014). De trailer.