De Amerikaanse regisseur David Fincher heeft een grimmige thriller gemaakt over een schijnbaar gelukkig echtpaar. Met sardonische humor ontleedt de regisseur een hels huwelijk.
Fincher op zijn best maakt duistere vertellingen over een wereld waarin het kwaad altijd de overhand lijkt te hebben. Dan heb ik het over films als Se7en, The Game en The Fight Club. Zijn nieuwste Gone Girl past naadloos in dit rijtje. Gebaseerd op Gillian Flynn’s gelijknamige boek, met een filmscenario dat door de auteur zelf werd geschreven. De film zou trouw zijn aan het boek, maar kan toch beter genoten worden zonder voorkennis, want pas dan zijn de talrijke plotwendingen verrassend en spannend.
Op het eerst gezicht lijken Nick (Ben Affleck) en zijn vrouw Amy (Rosamund Pike) een ideaal echtpaar te zijn. Wanneer Nick thuiskomt om hun vijfjarig huwelijk te vieren, blijkt Amy verdwenen te zijn. Wat volgt is een omvangrijke zoektocht door de politie, het genadeloze mediacircus volgt de ontwikkelingen op de voet. De media zetten Nick van meet af aan neer als waarschijnlijke dader omdat hij baat heeft bij de verdwijning van Amy en over geen enkel alibi beschikt.
De film toont flashbacks waarin Amy voorleest uit haar dagboek waaruit blijkt dat hun huwelijk bepaald geen koek en ei is. Er zou sprake zijn van geldproblemen en een flinke verwijdering tussen elkander vanwege de losse handjes van Nick. Bij voorbaat is duidelijk dat Amy niet de meest betrouwbare persoon is om het verloop van dit helse huwelijk te schetsen. En Nick blijkt niet de aardige en goedwillende echtgenoot te zijn zoals hij zichzelf aan de buitenwereld presenteert.
Gaandeweg wordt duidelijk dat Amy een manipulatieve bitch is met psychopatische trekjes. Rosamund Pike zet deze fatale vrouw briljant neer, verleidelijk en afstotend tegelijkertijd. De schone schijn die het paar probeert op te houden wordt door de regisseur genadeloos ontleed. In wezen is deze schijnwereld gemeengoed binnen relaties, zo is de suggestie. Iedereen verstopt zich achter façades, zodoende leert men nooit de ander werkelijk kennen en doorgronden. Dat Gone Girl hiermee een gevoelige snaar raakt, blijkt uit menig giftige filmrecensie.
Nick en Amy zijn tamelijk onaardige mensen die misschien geen aandacht verdienen. De ouders van Amy zijn uitgesproken naar en eigenlijk zijn er vrijwel geen sympathieke personages in Gone Girl te vinden. Behalve een spannende thriller over een verdwenen vrouw is het tevens een vlijmscherpe satire over de media. In de film staat er altijd wel ergens een tv aan waarop in nieuwsprogramma’s de verdwijning en waarschijnlijke moord op Amy wordt behandeld. Het publiek moet namelijk dag en nacht op de hoogte worden gehouden van deze belangrijke zaak.
David Fincher is een regisseur die haarscherp de tijdsgeest van ongeremd egoïsme en consumentisme weet te vatten. Zijn wereldbeeld is ongetwijfeld pessimistisch en misantropisch van aard. Omdat hij een meesterverteller is, zijn z’n films meeslepend en spannend van opzet. Dankzij de sardonische humor waar Gone Girl mee doorspekt is, blijkt de gruwelijke wereld die hij ons toont dragelijk om te ondergaan.
De wijze waarop Fincher de labyrintische plot afwikkelt, is werkelijk meesterlijk. Ondanks de bizarre plotwendingen is Gone Girl een uiterst toegankelijke film die van de eerste tot de laatste minuut boeit. De film vangt aan met shockerende woorden van de echtgenoot, om te eindigen met een huiveringwekkend slotbeeld. Dat is typerend voor dit subversieve meesterwerk.
Ulrik van Tongeren