Bij aanvang van A Wolf at the Door (O Lobo atrás da Porta) lijkt het te gaan over de kidnapping van een 6-jarig meisje. Maar eigenlijk draait het in deze Braziliaanse film meer om de gebeurtenissen die daartoe aanleiding geven. Wanneer een moeder haar dochtertje van school wil ophalen, verneemt ze dat het kind door een andere vrouw is meegenomen. De vertwijfelde moeder probeert er achter te komen wie de mysterieuze vrouw die haar heeft ontvoerd.
Na de kidnapping ondervraagt de politie Sylvia (Fabilula Nascimento), de moeder van het meisje, haar vader Bernardo (Milhem Cortaz) en diens minnares Rosa (Leandra Leal). De politie stuit op tegenstrijdige verklaringen die verwarring zaaien. Later wordt duidelijk dat de getuigenis van Rosa nog het dichtst in de buurt van de waarheid komt.
Met een complexe reeks flashbacks wordt het overspel van Bernardo met de lichtzinnige en grillige Rosa uit de doeken gedaan. Een uur lang moet de kijker deze clichématige en soms tenenkrommende buitenechtelijke relatie ondergaan. Het zijn niet bepaald sympathieke personages. De ruwe macho Bernardo die het aan zijn stand verplicht is om er een minnares op na te houden en Rosa met haar bizarre obsessie voor een getrouwde man.
De ontmoetingen tussen beiden worden gedragen door rauwe en expliciete seksscènes. Extra pijnlijk is dat tijdens dit overspel Rosa vriendschap sluit met Sylvia. De tergende vraag wat er met het vermiste meisje is gebeurd, raakt zodoende op de achtergrond. Dat is tamelijk verontrustend. Het tekent de duistere natuur van dit Braziliaanse drama.
Gaandeweg blijkt dat debuterend regisseur Fernardo Coimbra zijn complexe en ambitieuze vertelstijl gebruikt als opmaat naar een denderende finale. Wanneer Bernardo genoeg krijgt van Rosa slaan bij haar de stoppen door. De gekwetste minnares staat in het meeslepende en lugubere laatste halfuur centraal. De sublieme Leandra Leal maakt van deze in eerste instantie doorsnee thriller een splijtend en fascinerend melodrama.
Coimbra behoort bij de nieuwe generatie Braziliaanse regisseurs die rauw realisme als belangrijke stijlmiddel toepast. Met veel gevoel voor detail wordt een morsig en uiterst onaangenaam Rio de Janeiro getoond. Het drama speelt zich af in de lagere middenklasse. Wanneer het verhaal eindigt in de sloppenwijken van Rio weet de kijker dat dit niet goed kan aflopen.
In de kantlijn van de film zijn intrigerende observaties over de Braziliaanse samenleving verwerkt. Over een machocultuur waarin een man geen echte man is zonder er een minnares op na te houden. En het feit dat het heel simpel is om aan een vuurwapen te komen, met alle gevolgen van dien. A Wolf at the Door is een pijnlijke en duistere film die nog enige tijd nazindert in het geheugen.
Ulrik van Tongeren
A Wolf at the Door (September Film Distribution, 2013), nu in de bioscopen.