De homofilm is intussen een genre op zich geworden. Dergelijke films handelen vrijwel altijd over jonge mensen. Love is Strange is uniek omdat het over het leven van oudere homo’s gaat. Het is een film zonder activistische agenda, het stipt een sociale problematiek aan met een universele waarde.
Het homostel George (Alfred Molina) en Ben (John Lithgow) leven al bijna veertig jaar gelukkig samen. Ze bekrachtigen hun geluk met een huwelijk wat ertoe leidt dat George ontslagen wordt als muziekleraar op een katholieke school. Diens homoseksuele geaardheid werd oogluikend toegestaan door de conservatieve schoolleiding, maar een huwelijk bleek een brug te ver.
Omdat George zijn baan kwijt is geraakt en Ben als gepensioneerd schilder geen inkomsten heeft, moeten ze hun woning verkopen. Zolang ze geen nieuwe woonruimte hebben zijn ze afhankelijk van de gastvrijheid van vrienden en familie. De ironie is dat de twee tijdelijk van elkaar gescheiden worden terwijl ze net zijn getrouwd. Gastvrijheid en het te gast zijn worden danig op de proef gesteld, hetgeen grappige en pijnlijke scènes oplevert.
Love is Strange toont ons hoe George en Ben proberen te overleven zonder elkaars aanwezigheid. In een belangrijk deel van de film komen beiden niet samen in beeld. Deze verwijdering heeft een hartverscheurende lading. Ira Sachs is een regisseur die de tijd neemt om zijn verhaal te vertellen. Belangrijke dramatische ontwikkelingen vinden buiten beeld plaats. Het is een subtiele en ingehouden film waarin het dramatische aspect op terughoudende wijze wordt toegepast.
Ondanks de zwaarte van het onderwerp is de toon van de film onverwacht licht. Er wordt gesuggereerd dat de hoop op beter altijd aanwezig moet zijn om te kunnen overleven. Het zijn de superieure acteurs Alfred Molina en John Lithgow die hun hoofdrollen voorzien van een rake mengeling van humor en melancholie. Fijn dat de film geen traktaat is geworden over het homohuwelijk en seksuele geaardheid. Ouder worden en de controle over het leven verliezen is een universeel en gewichtig thema.
De best geschreven scène van de film is die waarin beide mannen mijmeren in een homobar over een New York dat niet meer bestaat. Het betreft hier geen valse nostalgie maar het besef dat dergelijke mooie tijden tot het verleden behoren. De schok aan het eind van de film leidt tot een verrassend optimistisch slot. Daar scoort Sachs met zijn zorgvuldig opgebouwde vertelling. Love is Strange is een prachtige film gevuld met tergende pijn en onmiskenbare hoop.
Ulrik van Tongeren
Love is Strange (September Film Distribution, 2014), vanaf 8 januari in de bioscopen.