12

Angst en walging golven door Nederland na de aanslag op Charlie Hebdo. De politiek staat klaar het leed te exploiteren.

     door Hector Reban

Het is waarschijnlijk de schok van de vervreemding. Een aanslag op journalisten, cartoonisten, satirici, met recht symbolen van het vrije woord. Met een kalashnikov een redactievergadering binnen stappen en mensen die weinig meer op hun kerfstok hebben dan spot drijven, als vee afslachten; de giftig hallucinerende werking van die werkelijkheid is haast niet te bevatten.

Als criminele daad is dit uitzonderlijk shockerend, onmenselijk wreed en een gruwelijk uitvloeisel van dehumaniserend denken. Het is daarnaast ook een aanslag op het vrije woord, een waarde die ik als amateurjournalist haast koester als een bron van leven en geestelijk welzijn. De vrijheid van meningsuiting is een idee van een samenleving waarin men het elkaar gunt zich uit te spreken, te ontladen, te ontwikkelen en te overtuigen.

De natuurlijke wens je te willen uiten moet opgevolgd worden door een gezamenlijke overeenkomst je ook te kúnnen uiten, in woord, beeld of anderszins. Die wens is een logisch gevolg van ons mens-zijn, met onze communicatiebehoeften, onze creativiteit, ons sociale karakter en ons rechtvaardigheidsgevoel. Alleen in vrijheid van expressie kan de mens ophouden machteloos te zijn. Weinig rechten zijn fundamenteler dan dat.

  Valkuilen

De vrijheid van meningsuiting kan haast niet absoluut genoeg gefundeerd zijn, al zie ik tegelijkertijd ook de valkuilen. Het valse alarm, bijvoorbeeld, wanneer iemand ‘Brand!’ roept in een overvolle bioscoop en de menigte in paniek elkaar vertrappend naar de weinige uitgangen struikelt.

Haatzaaierij is – hoewel als begrip erg fluïde en gemakkelijk te misbruiken – ook een rode vlag, als het woord gebruikt wordt stelselmatig een kwetsbare minderheid op te jagen. Op een gegeven moment wordt virtuele isolering met woorden en beeldvorming een fysiek isolement of zelfs een ernstige dreiging. Het besef is er altijd dat vrijheid van meningsuiting zonder gelijk speelveld eigenlijk een lege huls is.

In extremis: niemand zou Radio Rwanda, de zender achter de massamoord van Tutsi´s, of Goebbel´s ministerie van propaganda media van het vrije woord willen noemen. Er zijn dus ergens grenzen. Maar wat mij betreft liggen die grenzen ver buiten het bereik van religieuzen, zeloten, hysterici, nuffige gezagsdragers, ordefanaten of merkgevoelige bedrijven die hun totems niet ontheiligd wensen te zien. Er kán geen onderdeel van de samenleving zijn waar in beginsel niet over geschreven mag worden. Wat mij betreft bestaat er dan ook geen recht niet beledigd te worden.

  Leedparasieten

Op die eerste vervreemding volgt snel een tweede, de uitrol van het rouwspektakel. Je ziet naar drama snakkende consumenten die diep in het leed van anderen duiken. Je ziet commercieel en staatsafhankelijke media die normaal gesproken strikt de smalle ideologische marges van meningsvorming bewaken, zichzelf tot ridders van het vrije woord slaan. Je ziet westerse politici van de gelegenheid gebruik maken de emoties te kanaliseren in het belang van hun politieke agenda. Als leedparasieten vreten ze hun maagjes vol met het bloed van de mensen van Charlie.

Redacties houden plechtig een minuut stilte, maken daar selfies van en posten die op sociale media. Zonder breed verspreid beeld over je eigen goedheid en trouw aan de waarden van onze natie heeft het medegevoel kennelijk geen betekenis. Hoe zelfgenoegzaam kun je je morele navelstaarderij uitbaten?

Ik zag een bekende actrice geïnterviewd worden. Zij had het erover dat we ons niet bang moesten laten maken. Maar wat weten wij als gemiddelde burgers nu, op het rustigste stukje aarde, van serieuze existentiële angst? Is dat niet iets van de ontheemden in Libië, de gebombardeerden in Irak, de thuisloze hongerenden in Afghanistan, laten we zeggen de slachtoffers van ‘onze’ oorlogen.

Ja, en nu ook van westerse journalisten, columnisten en cartoonisten, de slachtoffers van de Clash of Civilisations die nu aan deze kant vallen. Anderen roepen dat het nu écht oorlog is. Word wakker. Die oorlog woedt al jaren, alleen zijn wij het die er tot nog toe nauwelijks ellende van hebben ondervonden. Terwijl het oude Baghdad, bakermat van beschaving, al tijden in brand staat.

Mensen eigenen zich graag een stukje verdriet en woede toe, want weinig is lekkerder dan je gezamenlijk geraakt voelen. Losgeslagen postmoderne atomen van vlees en bloed klonteren even samen in de behaaglijke warmte van gedeeld slachtofferschap. Het lijken gekunstelde gevoelens, nauwelijks te onderscheiden van het dagelijkse meevoelen met soap-personages. Een soort omgekeerd escapisme, het zwelgen in verdriet van een ander om aan de eigen leegte te ontsnappen. Je kunt je afvragen hoe oprecht dergelijke oprispingen van sentiment zijn.

  Leedsturing

Bij sommigen is het misschien wel oprecht, bij anderen misschien niet. Eigenlijk kan ik me daar nog niet eens druk om maken. Erger is als ik koel berekenende politici golven van emoties zie bestijgen voor eigen gewin. De politiek maakt grof misbruik van opgeklopte tragiek in een compleet beleidspakket van gezamenlijke rouwverwerking, met emotionele speeches, stille tochten, eindeloze realtime media-aandacht, minuten stilte, galmende kerkklokken, nationale rouwdagen, optochten van lijkwagens en ander zorgvuldig georkestreerd spektakel met hoog symbolische waarde.

De gemeente roept mensen op te komen rouwen, als imams die vanaf een minaret hun gelovigen voor het gebed samenbrengen. Astro-turf georganiseerd medelijden wordt in gang gezet, in een van bovenaf geregisseerde tranentocht aangevoerd door burgemeesters en politiecommissarissen. Iedereen kan meedelen in het verdriet, de feesttent voor rouw is voor iedereen toegankelijk en altijd open. Sommige media noemen deze kermis van plastic sentiment evengoed nog een ‘spontane’ uiting van medeleven.

Rutte vindt, zoals alle westerse regeringsleiders, de aanslag een aanval op ‘ons soort waarden’, maar zei hij dat ook al niet na de ramp met de MH17? De woorden kunnen niet groot genoeg zijn, kernwaarden worden weer eens bedreigd. Tja, elke moord bedreigt een kernwaarde: het recht op leven. Dat doen de drones in Jemen ook.

Anders Breivik, de extreem-rechtse christelijke kruisvaarder, vermoordde nog niet zo lang geleden 77 sociaaldemocraatjes in een orgie van geweld. Omdat de sociaaldemocraten te weinig tegen de islamisering deden, een idee dat nu 80 procent van de brave, wet vrezende Nederlandse burger zal beamen. Niemand riep: Wij zijn allemaal sociaaldemocraten. Niemand riep: extreem-rechts bedreigt de democratie en onze manier van leven. Ook riep niemand: dit is een aanval op onze waarden. Burgemeesters organiseerden geen stille tochten. Er gingen geen hevig geëmotioneerde Nederlanders de straat op met rode rozen in de hand.

  It´s the war, stupid!

Defensiespecialist Ko Colijn vraagt het zich af in zijn laatste column in Vrij Nederland. Waarom wijkt ons gevoel zo af van de cijfers? De aanslagen die op ons het meeste indruk maken, zijn statistisch namelijk lang niet altijd de ergste of politiek belangrijkste. In Frankrijk zijn in de periode 2003-2013 in totaal 47 aanslagen gepleegd, een fractie van het wereldtotaal. Daarvan werden er 4 door moslimextremisten gepleegd. In het algemeen blijkt de westerse wereld een oase van rust, ‘ondanks’ de miljoenen moslims die er leven.

We kunnen Ko wel een eindje op weg helpen met een simpele vuistregel die de voor de Chomskyanen onder ons gesneden koek is. Er bestaan namelijk voor onze leiders ‘waardevolle slachtoffers’, slachtoffers die gebruikt kunnen worden in de propagandastrijd tegen officiële vijanden. De selectiviteit in de nationale rouwverwerking wordt zo wel inzichtelijk. Slachtoffers van moslimextremisten zijn het kennelijk waard een heel arsenaal aan middelen voor politieke manipulatie open te trekken.

Het potlood is nu symbool van onze morele integriteit, de satirische tekening een wapen van verzet tegen barbaren. We zijn allen Charlie, zoals John F. Kennedy ooit ook een Berlijner zei te zijn. De pr-machine kent zijn pappenheimers. Alle cartoonisten voelen zich nu strijders die met hun houten speertje vooraan staan in de strijd tussen de civilisaties, en ze hebben nog gelijk ook. De inzet is ook gewoon een strijd tegen de islam, al doet men zijn best binnenlands de orde te bewaren met zalvende preken over het bestaan van een ruime meerderheid van brave, wet vrezende moslims.

In alle dubbelhartigheid wordt de zaak onderhuids nu wel op ramkoers gezet. De kaping van het verdriet door de macht is een onheilspellend teken, een signaal dat de war on terror in de hartregio van de islam nog wel een tijdje kan duren. Maar die oorlog kan hier niet uitblijven, daar zorgen verweesde, uitgesloten of gewoon reactionaire (maar inheemse) jihadisten binnen de Europese samenleving wel voor.

Hoewel de profeet zou zijn gewroken op de burelen van Charlie, heeft deze aanslag onmiskenbaar de karakteristieken van een actie in het kader van de strategie van de spanning. Het is een oorlogshandeling gericht op het hart van de Europese ziel om de strijd tussen islam en de ongelovigen op te stoken. De aanslagplegers van Charlie Hebdo hebben de strijd nu naar een belangrijke hoofdstad van de westerse civilisatie gebracht. We konden erop wachten dat de schokgolven van de oorlogen die onze leiders voeren, zich steeds sterker zal gaan manifesteren op onze tot nog toe rustige graasweiden. Hadden ze ons al niet gewaarschuwd?

  Of is het de islam?

De vraag of het islamitische geloof inherent intoleranter en gevaarlijker voor de vrijheid is dan andere geloven of ideologieën, is lastig te beantwoorden. Het gaat meer om de aard van de politieke modellen waarvoor de islam gebruikt wordt.

De Indonesische president Suharto, praktiserend moslim, was een fascist. Ayatollah Khomeini, voormalig geestelijk leider van Iran, was met zijn Rushdi fatwah een ultrareactionaire shi´iet en in die zin in de beeldvorming een voorganger van de klassiek intolerante islam. Mossadeq (Iran) en Nasser (Egypte) waren sociaaldemocratische respectievelijk populistische presidenten van moslimlanden. Saddam Hoessein (soeni) en Bashir Assad (aleviet) stelden zich ooit aan het hoofd van hun nationale Ba´ath partijen, een geseculariseerde bron van staatsmacht. Er is echt wel verscheidenheid binnen de islamitische wereld en tolerante interpretaties zijn mogelijk.

Het regerende model, of de dominante religieuze beweging, en de mate van tolerantie is afhankelijk van politieke, economische en sociale invloeden, en die invloeden zijn nu gunstig voor een politieke islam met sterk reactionaire en puristische elementen. De Clash of Civilisations ideologie creëert zijn zo eigen waarheid en het kan niet anders dan dat radicalisering aan beide kanten ook de kwalijkste zijden een voedingsbodem gunt. Het gevaar dat uitgaat van de horden der kleinburgers met levendige haat voor alles wat links en moslim is, is wat mij betreft weinig minder serieus te nemen dan de dreiging die uitgaat van haatbaarden met een intolerantie voor alles dat religieus niet past. Mag ik dat nog zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.

Wat geloof betreft sta ik op het standpunt dat mensen die meer aanhankelijkheid en loyaliteit tonen aan opperwezen en religie dan aan hun medemensen van welk ander geloof ook, op de verkeerde weg zijn. Wie het spirituele of ideologische verhaal verkiest boven zijn naaste, ontkent de gelijkwaardigheid van zijn medemens. Dus ik wil religieuzen, wilderisten, leninisten en andere ideologische bastions van zelfingenomenheid en macht vrij kunnen bekritiseren.

  ‘We moeten dit stoppen’

Dus ja, de aanval op Charlie Hebdo is, naast een criminele daad en een oorlogshandeling, óók een aanslag op de vrijheid van meningsuiting, en in die zin een uiting van een bijzonder intolerante opvatting. De angst onder journalisten, cartoonisten, cabaretiers en anderen is reëel en dient zeer serieus genomen te worden.

‘We moeten dit stoppen’, roept de optocht in koor op de nationale tv. Het valt ook te stoppen. Er zullen zeker twee kweekvijvers van intolerantie moeten worden droog gelegd. De permanente oorlog die zich baseert op de Clash of Civilisations ideologie en de sociaaleconomische hiërarchie van ongelijkheid die groepen mensen, moslim en niet-moslim, stelselmatig monddood en ondergeschikt maakt. Maar wie andere opties heeft, mag het natuurlijk zeggen.

Abonneer
Laat het weten als er

*

6 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
ron
9 jaren geleden

“Je ziet westerse politici van de gelegenheid gebruik maken de emoties te kanaliseren in het belang van hun politieke agenda”.

Zo langzamerhand kan je inderdaad spreken over de marketing van het leed, voor zowel politieke als commerciële doeleinden (een gevoel van saamhorigheid is ook goed voor de kijkcijfers).

De levenspartner van de doodgeschoten hoofdredacteur van Charlie Hebdo, verklaart dat de steunbetuigingen haar geen troost bieden. ‘Haar Charb’ werd regelmatig bedreigd en uitgejouwd. De overweldigende solidariteit van ‘Je suis Charlie’ was nergens te bekennen.

Hector Reban
9 jaren geleden
9 jaren geleden

Wat mij stoort is dat mensen nauwelijks oog hebben voor de stijle ongelijkheid en dubbele moraal die ingebakken is in de Islam, in het bijzonder de Koran. Mohamed was zelf een slavendrijver en er wordt voortdurend onderscheid gemaakt tussen gelovigen en ongelovigen, en dat je met de laatste categorie vooral geen vrienden moet worden. Je kunt de Islam toch niet loszien van haar leerstellingen en geschiedenis??

Hector Reban
9 jaren geleden

World-renowned linguist and scholar Noam Chomsky has criticized what he sees as Western hypocrisy following the recent terror attacks in Paris and the idea that there are two kinds of terrorism: “theirs versus ours.”

http://www.commondreams.org/news/2015/01/19/noam-chomsky-obamas-drone-program-most-extreme-terrorist-campaign-modern-times

Ernst
7 jaren geleden

Daniele Ganser, onderzoeker van de “Gladio” netwerken – stay-behind forces onder NAVO controle verantwoordelijk voor een reeks false flag aanslagen in Europa – heeft ernstige twijfels over de achtergrond van de Charlie Hebdo aanslagen.

My reaction is that I have a lot of doubts. This terrorist attack was in two parts: One, the Charlie Hebdo offices; Two, the Jewish supermarket. (I’ll just address Charlie Hebdo, for the sake of clarity.) The official story is that two guys, who are masked so you can’t see who they are, kill twelve people and drive away. OK, it’s a simple story so far. But then (according to Swiss Media reports) they stop, change cars, and one of the killers leaves his identity card behind in the abandoned car. When I heard that I thought: “What a stupid mistake! That’s incredibly unprofessional.”

It was claimed that the card belonged to Saïd Kouachi, one of two brothers, and so the Media immediately assumed that the second killer had to be his brother [Chérif Kouachi]. That’s a pretty flimsy conclusion. Saïd’s picture was then all over the news within twenty-four hours, being watched by people all over the world. As a consequence, the idea that Muslims are bad was reinforced, even though details of the attack were sketchy, simply on the basis of an ID.

(Of course, Muslims, as a group, are not a bad people; nor are Christians, Jews, Hindus or atheists. Rather, the truth is that each religious group has criminals within it.) But now, with this attack in Paris, people have become suspicious of Muslims as a group – without really understanding what happened – all because of the supposed evidence of this ID card. Then people can become emotional and say, “They killed twelve people! That’s insane!” [And it is], but we must also remember 2011, when NATO bombed Libya and killed thirty-thousand people. The majority of those were Muslims. Isn’t it amazing how people in Europe can rightly cry over one group, yet say of the other: “Oh yes, thirty-thousand people; that’s not a big deal”?

http://www.globalresearch.ca/natos-secret-armies-operation-gladio-and-the-strategy-of-tension/5500132

nayakosadashi2020
3 jaren geleden

Ik was eens bij het ‘anarchistische’ Appelscha, bij de zogenaamde ‘pinksterlanddagen’

( iets waar ik mij nu wel voor schaam uiteraard, dat ik daar heen ging, destijds )

Bij dit festival, hoorde ik een aantal ‘anarchisten’ spreken. In hun ogen was de aanslag op Hebdo terecht, omdat Hebdo ‘islamofobe’ prents had gemaakt en dat mag niet…..van het…..anarchisme….

Dus hedendaagse (zogenaamde ) anarchisten, verkiezen letterlijk islamisme boven het vrije woord, om maar woke te zijn, om maar politiek correct te zijn….

Ik heb wat later mijn vrije bond lidmaatschap opgezet, hierna. Dit was de druppel hahaha

Zoals een vriend van mij weleens zegt : mag ik nu dood ?

( ik vind dit btw wel een goede site. Ik heb hem nu pas ontdekt. Niet met alles ben ik het eens, maar met veel ook wel )