De film Dear White People is een satire over het leven op een universiteit in de VS, met speciale aandacht voor de raciale verhoudingen. Het is tevens de titel van een radioprogramma waar de rebelse Sam (Tessa Thompson) provocerende teksten de ether in slingert. Ze heeft het dan met name over het alledaagse racisme op de fictieve prestigieuze Winchester universiteit. Op deze overwegend witte campus hebben zwarte studenten bar weinig in te brengen.
Andere belangrijke filmpersonages zijn Troy (Brandon P Bell) die politieke aspiraties heeft, Coco (Teyonah Parris) die een reality show wil maken en Lionel (Tyler James Williams), een schuchtere homoseksuele student die eigenlijk nergens bij hoort. Alle kliekjes binnen de universiteit worden aansprekend voor het voetlicht gebracht. Volgens de bestuurders van dit instituut bestaat racisme niet meer, maar de dagelijkse praktijk toont het tegendeel aan.
Wanneer witte studenten een tamelijk weerzinwekkend black face feest organiseren, waarvoor men zich verkleedt als pooier en rapper, barst de bom. Voordat dit echter gebeurt tekent debuterend regisseur Justin Simien met subtiele en vileine humor de raciale verhoudingen op de campus. In de realiteit zijn dergelijke bizarre verkleedpartijen schering en inslag op talrijke Amerikaanse universiteiten.
Simien baseerde Dear White People op zijn eigen studententijd die hij beleefde op een overwegend witte universiteit. Hij heeft een film gemaakt die vol zit met rake observaties over de gespannen verhoudingen tussen zwart en wit. De complexiteit van de zwarte identiteit komt goed tot uiting. Messcherpe en briljante dialogen zijn de voornaamste wapens die de regisseur in de strijd werpt.
Wat ontbreekt is de woede die in de beste films van Spike Lee (Do the Right Thing) is verwerkt. Misschien mist de film toch de scherpte om er een grootse satire van te maken. De afgelopen maanden vonden er in de VS nogal wat incidenten plaats met politiemannen die zwarte jongens dood schoten. Dat alledaagse racisme doet toch meer pijn dan het verbale vuurwerk van studenten op een elite universiteit.
De film spiegelt zich in die zin ook aan het teleurstellende presidentschap van Barack Obama. Met deze zwarte president is er nog steeds geen verbetering zichtbaar aangaande de positie van de zwarte minderheid in Amerika. Hoe onderhoudend Dear White People ook is, de provocatie en confrontatie ontbreekt. Het eindresultaat is te zelfgenoegzaam. Desalniettemin levert de film voldoende ammunitie op voor een levendige discussie. Justin Simien is een filmtalent om in de gaten te houden.
Ulrik van Tongeren
Dear White People (FilmFreak Distributie, 2014), nu in de bioscopen.