het is donker
ik zit met opgetrokken knieën
op de houten vloer van het toneel
de zaal is leeg
ik ben leeg
ik ben pijn
mijn lichaam gaat op in duisternis

mijn hoofd zwaar van zorgen,
wanhoop en verdriet
heft zich op
met bloed doorlopen ogen
sterf ik mijn leven
ik adem in en raspend
blaas ik mijn laatste adem uit

een klein licht
gelijk een vuurvliegje
verlaat het levenloze lichaam
ik, de ziel
de ziel op weg
terug naar de oorsprong
van het bestaan

langs sterren
de zon
de maan
voorbij planeten
voorbij alles wat is
reis ik naar een bron van licht
een warme gouden gloed
een licht als van duizend zonsondergangen

eindelijk is daar
de allerhoogste ziel
aan wie ik mij kan overgeven
mijn ellende
mijn pijn
zijn vergeven en vergeten
daar, in zijn immense vrede