Bloed, Zweet en Tranen belicht de opkomst en ondergang van de populaire zanger van het Nederlandse levenslied, André Hazes. De film toont drie fasen in zijn leven, namelijk zijn harde jeugd in de Amsterdamse Pijp, zijn opkomst als zanger in de jaren ’80 en diens aangrijpende ondergang en uiteindelijke dood in 2004.
Regisseur Diederick Koopal en scenarist Frank Ketelaar hebben de drie tijdsperioden op inventieve wijze door elkaar gevlochten. Door deze werkwijze boeit de film van de eerste tot de laatste minuut. Andere grote troef is het optreden van Martijn Fischer als André Hazes, zijn intense en doorleefde vertolking is een schot in de ros. Want het is lastig om een iconische figuur als Hazes overtuigend te verbeelden. Het grote gevaar dat dan op de loer ligt, is dat van de man een karikatuur wordt gemaakt.
Het deel van de film dat zich in de jaren ’80 afspeelt, balanceert wel degelijk op de rand van karikatuur. Al die vreemde kapsels, kleding en de amusante kneuterigheid geven het verhaal een vermakelijke zwier. Het contrasteert met de tragiek van de nadagen van Hazes. Fysiek en psychisch geknakt als de man was, gesloopt door alcoholisme en een naderende doofheid.
De makers van de film suggereren dat in zijn harde jeugd de kern ligt van de psychische problemen van Hazes. Daar zouden de kiemen zijn gezaaid voor de latere zelfdestructie van de zanger. Wellicht is dat psychologie van de koude grond, maar die insteek geeft het geheel wel dramatisch gewicht. Raymond Thiry als de gewelddadige vader van Hazes zet een sublieme rol neer. Hij zou zijn zoon nooit enige liefde en geborgenheid hebben gegeven.
De onzekerheid waar Hazes gedurende zijn loopbaan als zanger zo onder gebukt ging, de angst om te falen, zou mede voort kunnen zijn gekomen uit zijn harde jeugd. Een tergende onzekerheid die niet gedempt kon worden met gigantische hoeveelheden bier en grote roem. Eigenlijk wordt het leven van Hazes in de documentaire Zij gelooft in Mij uit 1999 aangrijpender verbeeld, maar daarin wordt zijn humor weer node gemist. Hazes als zingende barkeeper in de jaren ’80 is tamelijk hilarisch in Bloed, Zweet en Tranen.
Gezegd moet worden dat Martijn Fischer de volkszanger griezelig overtuigend neerzet. Het is een fysieke rol, alle tics en eigenaardigheden van André Hazes worden perfect tot leven gebracht. Fischer speelde Hazes eerder in 500 voorstellingen van de musical Hij gelooft in Mij. Dat moet ertoe bijgedragen hebben dat zijn filmrol werkelijk doorleefd is. Het zal toch een hele toer zijn geweest voor de acteur om over te schakelen van groots theatraal naar het meer ingehouden acteerwerk voor het witte doek.
Op alle linies wordt er trouwens sterk geacteerd, maar het zijn vooral Fischer en Thiry die grote indruk maken. Regisseur Diederick Koopal, die zijn naam vestigde als maker van commercials en met zijn regiedebuut De Marathon (2012), heeft solide werk afgeleverd met deze Hazes-biografie. In beide speelfilms heeft hij het het volkse leven treffend weten te verbeelden. Dat is verdraaid lastig om te doen, want neerbuigendheid ligt dan op vervaarlijke wijze op de loer.
Ulrik van Tongeren
Bloed, Zweet en Tranen (A-film Benelux, 2015), nu in de bioscopen. De trailer.