Volgens politicoloog Jean Tillie staat het in brand zetten van het Lieverdje, zoals boze studenten dat onlangs weer eens in deden op het Spui in Amsterdam, gelijk aan het plegen van geweld. Dat zei de hoogleraar van de UvA vorige week in een interview met Het Parool. In strikte zin kan je geen geweld tegen bronzen objecten plegen. Daar zijn twee mensen voor nodig; een dader en een slachtoffer.

Tillie beweert twee keer zelf slachtoffer te zijn geworden van de inmiddels legendarische matpartij in het voormalige Amsterdamse krakersbolwerk de Groote Keijser in 1982. De eerste keer door toedoen van fascisten die hun zetelwinst die avond in de bar vierden en aanwezigen tot bloedens toe mishandelden. Een tweede keer na klappen te hebben gekregen van zijn ‘kameraden’ van destijds die schouderophalend op zijn verwondingen reageerden.

Als ik Tillie destijds gekend had, dan had ik hem vooral liefdevol behandeld, want mishandeling grijpt diep in op iedereen zijn ziel. Medeleven is immers nagenoeg hetzelfde als solidariteit. Medeleven hoeft Tillie niet op te brengen voor de bezetters van het Maagdenhuis, maar dat hij zich als voormalig anarchist niet met hen kan identificeren en ze in het Parool-interview op voorhand wegzet als latent gewelddadige radicalen, is een farce.

In Tillie’s beleving kan pril links activisme in Nederland over één kam worden geschoren met de perverse gewelddadigheden van de radicale islam. Wie deelneemt aan de openbare vergaderingen in het bezette Maagdenhuis zal ervaren dat geweld als politiek middel daar niet aan de orde is. Deze vergaderingen zijn in geen enkel opzicht te vergelijken met de afgehakte hoofden zoals die in Noord-Irak door islamo-fascisten als trofee op de bumper van een Toyota pick-up truck worden geplaatst.

Het misstaat een hoogleraar politicologie om van het woord ‘radicaal’ een containerbegrip te maken. Daarmee draagt hij bij aan de verstikkende angstcultuur die elke vorm van gezonde oppositie in de kiem poogt te smoren. En dat niet alleen. Met zijn criminaliserende uitlatingen is Tillie het gezicht geworden van de verstikkende bestuursklasse die een heilzaam democratiseringsproces schade wil toebrengen.

Als Tillie recht wil doen aan zijn anarchistische verleden, dan zou hij af moeten zien van groteske en idiote generalisaties. Hij zou er beter aan doen om te spreken over de toenemende heilzame anarchistische tendensen in onze samenleving. Deze worden namelijk zichtbaar in uiterst constructieve verschijnselen zoals de buurtmoestuinen, socratische gesprekken, autarkische energie opwekking en, ja… ook hard werkende jonge politieke activisten in het Maagdenhuis.

Gerhard Rekveld

De foto bovenaan het artikel is van Hans Foto, chroniqueur van het Amsterdamse protestleven. Bezoek zijn weblog.