
From My Syrian Window van de Syrische tekenaar en filmmaker Hazem Alhamwi is een zelfportret. Veel van zijn satirische cartoons komt voorbij in deze documentaire. Het zijn scherpe tekeningen waarin de totale ontreddering en wanhoop tot uiting komen. Alhamwi trok zich voor de film terug in zijn kamer om met behulp van duizenden tekeningen zijn menselijkheid terug te vinden. Dertig jaar dictatuur van vader en zoon Assad heeft diepe sporen bij hem achtergelaten. Angst is de alles overheersende emotie.
De film werd in 2012 opgenomen en handelt grotendeels over het leven in Syrië voorafgaande de revolutie van 2011. Alhamwi heeft herinneringen aan zijn jeugd in de documentaire verwerkt. Bovendien heeft hij opnamen gemaakt van een schoolklasje. Ronduit schokkend zijn de beelden van de kinderen die gehersenspoeld worden. Het onderwijs in Syrië is er vooral op gericht om de jeugd slogans in te stampen. Zelfstandig denken is taboe. Kinderen die in 2013 in opstand kwamen, werden genadeloos afgeslacht door het regime.
Een van de getuigen die Alhamwi voor de camera brengt, is zijn oude tekenlerares. Vriendin Rhina (onherkenbaar in beeld) en politiek gevangene Ghassan getuigen over hun ervaringen met het wrede en onmenselijke regime van de familie Assad. De regisseur heeft het onherkenbaar maken van getuigen op een speelse en artistieke wijze opgelost. Sinds 2012 is er veel in Syrië veranderd, en tegelijkertijd weinig. De beweging voor democratie en vrijheid werd uitgeschakeld door het regime van Assad en islamitische extremisten. In het noorden van Syrië heeft ISIS grote stukken van het land in bezit genomen.
Ondanks dat alles heeft de regisseur in zijn poëtische From My Syrian Window wel degelijk naar sporen van hoop gezocht. Een meisje dat cello speelt aan het eind van de film is het teken waar hij naar zocht. De jeugd biedt kansen voor een betere toekomst. Hoop is moeilijk te vinden in een land waar het regime met psychologische terreur het leven van kunstenaars, intellectuelen en de gewone burger in een ijzeren wurggreep houdt. De subversieve tekeningen van Alhamwi vertonen een desperaat verlangen naar vrijheid en vrede. Pen en camera zijn de grootste vijanden van het regime. De boodschap van Hazem Alhamwi is dat op een geweldloze wijze de ondergang van het regime ingeluid moet worden.

De meeste films op Cinéma Arabe worden vooraf gegaan door een korte film. Dat bondige werk is een festival op zichzelf. Daarvan vormt L’Homme au Chien van de Frans-Marokkaanse regisseur Kamal Lazraq een van de hoogtepunten. Youssef leidt in Marokko een teruggetrokken bestaan. Zijn hond Chagadie is zijn enige vriend. Wanneer op een avond zijn trouwe viervoeter verdwijnt, gaat hij naar hem op zoek.
In nachtelijk Casablanca komt Youssef in aanraking met allerlei ongure types die hem naar zijn hond moeten leiden. De tocht door de helse sloppenwijken is memorabel en spannend. De jongeman is als een vis uit het water. Deze nacht zien te overleven is al moeilijk genoeg, laat staan Chagadie terug zien te vinden. Deze sublieme korte film herinnert aan het meesterwerk After Hours van regisseur Martin Scorsese uit 1985.
Ulrik van Tongeren