De post-apocalyptische Mad Max trilogie (1979-1985) van de Australische regisseur George Miller is nog steeds zeer bezienswaardig. Met Mad Max: Fury Road heeft hij er vierde deel aan toegevoegd, een furieus en curieus spektakel dat alle vergelijkbare actiefilms tot theekransjes degradeert.
De inmiddels 70-jarige Miller heeft elementen uit zijn vorige Mad Max films in zijn nieuwe opus verwerkt. Onvermijdelijk zijn de oneindige woestijnvlaktes, bizarre personages en de anarchistische toonzetting. En natuurlijk het uitzinnige geweld, met talloze voertuigen die tegen elkaar botsen en exploderen. Dat alles ondersteund door de opzwepende muziek van Junkie XL.
Mad Max: Fury Road is hoofdzakelijk een actiespektakel waarin de filosofische onderstroom van de voorafgaande drie delen uitgefilterd is. Het is het einde van de wereld, de overlevenden strijden voor de resterende voorraad olie en water. Max (Tom Hardy), ex-politieman, heeft visioenen over zijn verloren familie en mompelt over demonen. Wat volgt is een helse tocht om te overleven. Het is de actie die de kijker moet zien in te boeien.
Een film lang probeert Max uit de klauwen van de psychopathische Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne) te blijven. De tiran gebruikt slaven en draagmoeders om zijn imperium draaiende te houden. Wanneer Imperator Furiosa (Charlize Theron), een handlanger van Immortan Joe, ervandoor gaat met een stel draagmoeders, volgt er een eindeloze achtervolging waarbij Max en Furiosa de krachten bundelen.
De film heeft een uiterst dunne plot en dialogen zijn zeldzaam. Het is merkwaardig om te zien dat Max ditmaal min of meer een bijrol lijkt te vervullen. Tom Hardy speelt zijn rol als Mad Max nogal passief en met weinig flair. Hij mist de smeulende waanzin en het charisma van Mel Gibson uit de vorige reeks. Gibson zou inmiddels te oud zijn voor de rol. Wat de film mist aan hart en ziel zou wel eens onder meer aan het ontbreken van Gibson kunnen liggen.
Het is Charlize Theron die de show steelt met haar rol als Furiosa. Bijna achteloos zet ze haar spijkerharde en gehaaide personage neer, een grootse vertolking. Overigens is het de armada van vreemdsoortige voertuigen, voortrazend door de woestijn, die de hoofdattractie vormen. Miller kent als actieregisseur zijn gelijke niet, het chaotische spektakel is voor de kijker immer goed te volgen.
Grote kracht van de film is dat deze niet geheel in de computer tot stand is gekomen. Echte voertuigen sneuvelen en stuntmannen hebben hun levens gewaagd om het geweld zo realistisch mogelijk te verbeelden. Raar dat Miller de afgelopen jaren bezig is geweest met het maken van de lieve Happy Feet animatiefilms over pinguïns. Mad Max: Fury Road is het tegendeel hiervan, een anarchistische en nihilistische ode aan het tomeloze geweld. De film mag dan hart en ziel missen, als actiespektakel is het meesterlijk om te ondergaan.
Ulrik van Tongeren