Waar muziekfestivals al niet goed voor zijn. Steve Bates en Burkhard Stangl speelden samen op het Suoni per il Popolo Festival in Montreal. Zij besloten vervolgens om een middag lang gitaar te gaan spelen wat resulteerde in drie prachtige geïmproviseerde muziekstukken op de cd-r Hopefullessness. De improvisaties zijn opgenomen zonder overdub. In track één en drie zijn wat kleine montages verricht in de eindmix, maar het tweede nummer is puur.

Burkhard Stangl uit Oostenrijk is gitarist en componist en zit in de hoek van de geïmproviseerde muziek, elektronica en hedendaagse muziek. Hij heeft met tal van muzikanten samengewerkt, zoals Christian Fennesz en John Butcher, en muziek uitgebracht op het pretentieuze label Touch. Steve Bates woont en werkt in de Canadese stad Montreal en is muzikant en kunstenaar. Naast muziek maakt hij eveneens installaties. Hij runt het label Dim Coast waar het album Hopefullessness is uitgebracht in een gelimiteerde oplage en waarvan elke cd-r is voorzien van een unieke inktdruppel op de cover.

De drie tracks zijn als muzikale reiservaringen waarbij de reiziger van het ene landschap naar het andere trekt. Rustige gebieden waar harmonie heerst, onrustige stadslandschappen met veel dissonantie. Beide gitaristen vullen elkaar sterk aan. Terwijl de een zich meer richt op het freaky spelen van tonen, creëert de ander de benodigde ondergrond waarna de klanken vervloeien in lang gerekte tonen. Alle mogelijke geluiden worden uit de elektrische gitaar gehaald hetgeen leidt tot een mooie soundscape. Hopelfullessness klinkt als een geoliede machine, alsof beide musici al jaren met elkaar samenspelen. Dat dit niet zo is, komt de kwaliteit alleen maar nog meer ten goede.

Jan Kees Helms