In een zomers Canada verveelt een jonge vrouw zich in Quebec. De 22-jarige Nicole (Julianne Côté) heeft haar studie beëindigd en past op het huis van haar ouders die op vakantie zijn. Ze werkt in een winkel voor tweedehands kleding en met haar buurmeisje Veronique, haar beste vriendin, zwemt en fietst ze. Dit is een film waarin weliswaar weinig gebeurt maar de onderhuidse spanning tastbaar is.
In zijn derde speelfilm heeft de Franstalige Canadese cineast Stéphane Lafleur een treffende schets gemaakt van een jonge vrouw die niet weet hoe het verder moet met haar leven. Is de tergende verveling van Nicole een leerproces? Wanneer haar tien jaar oudere broer met zijn rockbandje op het toneel verschijnt, slaat bij Nicole de irritatie toe. Bovendien raakt de vriendschap tussen Nicole en Veronique bekoeld.
Behalve Nicole worden de personages niet uitgebreid uitgediept, ze zijn vooral excentriek. De film moet het hebben van aanstekelijke zwarte humor, gortdroge dialogen en absurdistische toon. Fraai voorbeeld van dat absurde is een 10-jarig joch waar Nicole ooit de babysitter van was. Inmiddels heeft het ventje een volwassen stem en wil Nicole versieren. En wat te denken van de man die in de nacht rondjes rijdt om zijn baby in slaap te wiegen in de omgeving waar ze woont.
Dat is allemaal vreemd en een tikkeltje magisch realistisch. De nachtelijke wandelingen die Nicole maakt door de uitgestorven buitenwijk getuige daarvan. Ze vormen het hoogtepunt van de film. Het sublieme camerawerk van Sara Mishara in fraai zwart-wit draagt bij aan het hypnotiserende effect van de film. Verder is de terloopsheid van het geheel een troef.
Dat Nicole enige psychische problemen ondervindt, wordt aangestipt zonder dat daar een grote zaak van wordt gemaakt. Het schept voornamelijk een verontrustende ondertoon. De spontane opwelling om een reis naar IJsland te boeken is voor Nicole reden om wat nieuwe woordjes te leren. De film zit vol met dergelijke wonderlijke bedenksels en tegendraadse humor. Dat er weinig plot is en er niet zoveel gebeurt, is geen bezwaar.
Met Tu dors Nicole heeft regisseur Lafleur een uniek universum gecreëerd en dat is goedbeschouwd tamelijk zeldzaam. Zijn droge humor herinnert nog het meest aan het werk van de Finse regisseur Aki Kaurismaki. Julianne Côté als Nicole zet overigens een prachtige rol neer. Zij is ondanks al haar chagrijn behoorlijk aandoenlijk.
Ulrik van Tongeren