‘Dit kan echt niet!’, riep Dymph van den Boom, bestuursvoorzitter van de Universiteit van Amsterdam toen ze het lied van een muziekstudent ter opening van het academisch jaar voor eindcontrole op haar bureau had liggen. De nieuwe Louise Gunning, Dymphy voor intimi, verslikte zich naar verluidt in haar panini toen ze tegen de regel ‘Mijn stad is een hoer’ aanbotste.

Nadat ze ten volle besefte wat ze had gelezen, besloot ze resoluut het sekslied te weigeren. Als er nou ‘Amsterdam is een pooier’ had gestaan ofzo… Burgemeester Van der Laan heeft de prostituees op de Wallen immers een veilige werkplek beloofd door gemeentelijke peespanden voor dat soort gevallen te organiseren. Maar dan had iemand wel weer ‘gratis neuken bij Eberhard’ gecomponeerd, dacht Dimphy nog verbitterd. Ze had het vel papier een rode stempel gegeven en op een grote stapel gelegd.

Hoe omzeilen de studenten de UvA-censuur om hun boodschap te verkondigen? Door gebruik te maken wat de literatuurwetenschappen te bieden heeft, kan daarop slechts het enige antwoord zijn. Ten tijde van de Koude Oorlog verbood de Sovjet-onderdrukker kunstuitingen, bang als ze waren voor het subversieve effect dat literatuur kon hebben. In een ogenschijnlijk lieflijk gedicht of lied zat voor medestrijders en sympathisanten veelal een revolutionaire boodschap verborgen.

Geen gedoe met de ME, maar mooie liederen en arcadische gedichten. Ze smeulen als een ondergrondse veenbrand… Tot de tijd rijp is: gehoorzaamheid laat het Centraal Comité zwelgen in zelfgenoegzaamheid en hun dagen zijn geteld. Hier een voorbeeld van een anonieme dissidente Tsjechische dichter waar Dymphy zeker wél van zou hebben genoten. Let op hoe de laatste strofe de val van het ancien régime aankondigt:

maagdenensemble

ijle klanken van een fuga dwarrelen speels in het
diffuse licht, kleine grillige lijnen ontmoeten
elkaar hoopvol halverwege de kruisvormige
spong…

de baslijn verwijdert zich rap van de stijgende en
vloeibaar wordende melodie; de waterstraal op het
zolderraam vertakt zich op het accent van de
onverstoorbare vierkwartsmaat

de groter wordende druppel glimt en glimt barst
met geweld uiteen, twee kleine stroompjes
glijden traag dan weer snel verder hun
ondergang tegemoet

in hun onvermijdelijke val versnellen ze
halveren houden in duikelen grillige
bochten vormend over elkaar heen
links en rechts gelijk zwellende
aderen duizelingwekkend
naar omlaag