mia_madre_01

De nieuwste film van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti gaat over een regisseuse die tijdens de opnamen van haar film te kampen heeft met haar stervende moeder. La stanza del figlio (2001) van Moretti handelt ook over een gezin dat worstelt met de dood van de zoon. Met Mia madre gaat de regisseur minder de diepte in met dit thema. Eigenlijk is dat een zegen omdat de komische elementen een welkom contrast met de tragiek opleveren.

Margherita (Margherita Buy) werkt hard op de set van haar film die in het teken staat van een fabrieksstaking. Tegelijkertijd bevindt haar moeder Ada (Guilia Lazzarini) zich in de laatste weken van haar leven. Tevens heeft Margherita relatieproblemen en een lastige tienerdochter. Gelukkig bekommert haar broer Giovanni, gespeeld door Moretti zelf, zich ten volle om moeder. En dan is er de Amerikaanse acteur Barry Huggins, gespeeld door John Torturro, die haar kopzorgen bezorgt met zijn kinderlijke gedrag. Kortom, Margeritha voelt zich ontheemd en lijkt op de rand van een zenuwinzinking te staan.

Moretti laat realiteit, droom en herinnering door elkaar lopen. Wanneer Margherita wakker wordt en bemerkt dat haar huis blank staat, zou dat een droom kunnen zijn, of is het realiteit? Mia madre zou je semi-autobiografisch kunnen noemen omdat Moretti’s moeder daadwerkelijk stierf tijdens de opnamen van zijn Habemus papam (2011). Het is een verrassende keuze dat zijn alter ego hier gespeeld wordt door een vrouw. Margherita Buy zet een degelijke rol neer als de regisseuse.

Het is overigens de Amerikaanse acteur John Torturro die de show steelt. Hier en daar wordt zijn vertolking een karikatuur genoemd, maar dat is het nou juist niet. Torturro speelt een halsstarrige acteur die voortdurend zijn dialoogregels vergeet en toch prima donna gedrag vertoont. Dat is allemaal tamelijk hilarisch, maar het is duidelijk dat de man tergend onzeker is. Torturro weet die tegenstrijdigheden treffend te vertolken, een verrukkelijk optreden van de acteur.

mia_madre_02

De film in de film, met die fabrieksstaking, is trouwens behoorlijk intrigerend. Het thema was veertig jaar geleden vrij normaal. Moretti is vandaag de dag zo’n beetje het politieke geweten van de Italiaanse filmindustrie. In 2006 zette hij Berlusconi flink voor schut in de populaire tragikomische film Il caimano (De kaaiman). Is er tegenwoordig nog wel ruimte voor dergelijke politieke films? Grappig dat de regisseur met Mia madre op een schalkse wijze toch wat politieke lading in zijn film heeft weten te verwerken.

Mia madre is een geslaagde mix van drama en komedie. Het stervensproces van de moeder is aangrijpend verfilmd, hetgeen in hoge mate te danken is aan het aandoenlijke acteerwerk van theateractrice Guilia Lazzarini. De film roept nostalgische gevoelens op naar het vroegere autobiografische werk van Moretti. Films als Caro diario (1994) en Aprile (1998) zijn schitterende bespiegelingen over het politieke Italië van toen, gedragen door sublieme humor. Je zou wensen dat Moretti weer eens terugkeert naar die bron van zelfreflectie.

Ulrik van Tongeren

Mia madre (Cinemien, 2015), nu in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties