In het christelijke en rode geloofsleven speelt de hoop op een betere wereld een essentiële rol. De hoop dat de toekomst zal toebehoren aan gerechtigheid en vrede is ook te beluisteren in de alom onderschreven Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM). Het gemeenschappelijk door alle volkeren en naties te bereiken ideaal (preambule UVRM).
Voor het hard maken van dat mensenrechten-/vredesideaal is naast geloof óók inzicht nodig. En wel het besef dat de machteloosheid van de Verenigde Naties (VN) om de wereldproblemen adequaat aan te pakken, en daarmee de wereldvrede in het vizier te krijgen, niet het gevolg is van onwil van de 193 VN-leden en daarmee van de Algemene Vergadering, maar van het dictatoriale recht van veto waar de vijf permanente leden (China, VS, Rusland, Frankrijk en Groot-Brittannië) van de Veiligheidsraad over beschikken.
Vandaar dat in de opheffing van de Veiligheidsraad, dus in het beëindigen van de uitzichtloze machtsverhoudingen in de wereld, de sleutel tot vrede en gerechtigheid en daarmee tot verwerkelijking van de UVRM gelegen is. Per definitie een geweldloze opheffing, omdat het een structurele is, die begrijpelijkerwijs gepaard zal moeten gaan met de gelijktijdige overheveling naar de Algemene Vergadering van de primaire verantwoordelijkheid van de Veiligheidsraad: ‘De handhaving van de internationale vrede en veiligheid.’ Deze hoopgevende ontwikkeling moet haar beslag kunnen krijgen via een algemene VN-conferentie ter herziening van het Handvest, waartoe artikel 109 uitdrukkelijk de mogelijkheid opent.
Het behoeft geen betoog dat de Nederlandse regering in de opheffing van de Veiligheidsraad ter verwerkelijking van het wereldomvattende algemeen belang – een adequaat VN- of vredesbeleid – geen enkel heil ziet. Integendeel, het grote vertrouwen in de Veiligheidsraad om de (de partij- en landsgrenzen ver overschrijdende) problemen van onze tijd op gepaste wijze het hoofd te bieden, staat in het Torentje simpelweg niet ter discussie. Het lobbyen van Nederland bij monde van minister Koenders voor een tijdelijke zetel in de Veiligheidsraad, en de speech van koning Willem-Alexander met eenzelfde strekking in New York, getuigen daar zonneklaar van.
Kortom, het ontgaat Rutte-II ten enen male dat opheffing van de dictatoriale Veiligheidsraad (de negatieve of harde krachten) automatisch de weg vrijmaakt voor de Algemene Vergadering (de positieve of zachte krachten) om uit te groeien tot een betrouwbaar mondiaal beleids- of vredescentrum van democratische snit. Toch het ultieme politieke doel of immer gekoesterde vredesideaal, zowel van gelovigen als ongelovigen waar ook ter wereld.
Wouter ter Heide
Vrede vereist opheffing Veiligheidsraad?? Grote onzin. Wees blij dat er landen met een veto zijn!
(Afgezien van dat veto dat de USA al 70 jaar heeft om Israel steeds in bescherming te nemen.)
Want dan was de koude oorlog al lang al een derde wereld-oorlog geweest…
En verder:
De drie grote linkse partijen hebben in hun analyses en oplossingen gefaald [1]. De meeste Nederlandse media ook. Idem PAX. De as Damascus-Teheran-Moskou-Peking heeft dezer dagen op het wereldtoneel gezegevierd [2]. De EU en de USA hebben ook het nakijken. Ze deden allemaal niks tegen ISIS en het moslim-extremisme. De oplossingen van de drie grote linkse partijen – en dus ook hun analyses – aangaande Syrië waren niet goed [3]. Ik verwijt de PvdA, GL en SP de meer dan 12 miljoenen vluchtelingen uit Syrie en de honderdduizend doden!
Door niks te doen en de Syrische regering in zijn eentje te laten vechten tegen het moslim-extremisme, heeft men politiek, humanitair en in geo-strategisch opzicht volkomen gefaald [4][5].
Rik Min
VOETNOTEN:
[1] Dat de bevolking van Arabische landen zich wil ontdoen van de Amerikaanse bemoeienis (het imperialisme en het kapitalisme) is duidelijk. De kwestie is hoe? Ga je daarom op de moslim-toer – afschaffen van rente – of op de socialistische toer – tegen het neoliberalisme? Dus ga je op het wereldtoneel rechtsaf (via geloof of
terrorisme) of linksaf (richting socialisme).
[2] In de VN hebben de USA, Rusland en China nu gelukkig dus overeenstemming bereikt dat men samen met het leger van Assad ISIS – en het 30 jaar uit de klauwen gelopen moslim-extremisme – gaat opruimen. De drie grote linkse partijen van Nederland (incl. de internationaal socialisten, PAX, Amnesty, Trouw, Parool, NRC en de Volkskrant) moeten zich schamen dat ze dit vier jaar lang – feitelijk – hebben tegen gehouden.
250.000 doden en 12 miljoen (waarvan 8 miljoen intern in Syrie zelf) vluchtelingen later. (Alleen omdat ze het woord moslim-extremist niet in de mond wilden/durfden te nemen.)
[3] Vorige week heeft Han ten Broeke bij ‘Wakker Nederland’ gezegd dat Obama “het niet meer weet” (in Syrie). “En Poetin wel”. Dus moeten we nu “wel meedoen met Poetin” (in Syrie). Fascinerend hoe iedereen er na vier a vijf jaar achterkomt dat ‘we’ iets moeten met het moslim-extremisme.
Dat wat ‘we’ zelf gezaaid (en gebruikt hebben) nu zelf moeten helpen opruimen! (In Syrie, in Mali, etc.)
[4] Het is duidelijk: “Syrie bepaalt zelf wie hen mag komen helpen tegen het moslim-extremisme; en niemand anders” [Poetin, in het 18.00-uur NOS journaal]. Iedereen die dat wil, mag zich aansluiten” [Assad & Poetin].
Maar wel “in samenwerking met ons”.
[5] Al in de eerste week van de gewapende schermutselingen meer dan vier jaar geleden – en zelfs al weken daarvoor – was duidelijk er een door het Pentagon geplande regime change op zijn kans lag te wachten. Die regime change overrulde toen het burger-protest. Wapens werden ingezet.
Allerlei moslim-extremistische groepen kwamen van alle kanten toegesneld. Deze ‘geweldloze’ methodes, de Sharp-methodes genoemd, die in de praktijk niks met geweldloosheid te maken hebben, zijn uitgebreid beproeft in o.a. Joegoslavie, Bosnie, Kosovo en Libië. De hoeveelheden slachtoffers die die methode maakt, hadden jullie kunnen weten. VVD, CDA, PvdA, GL en SP zijn hierdoor mede schuldig aan het vluchtelingen-probleem! Doordat de Nederlandse politiek anderen (d.w.z.
Assad en Poetin) het vuile werk laat opknappen. En door op te roepen niet met de Syrische regering te gaan praten.
Met zijn reactie suggereert Rik Min dat voor vrede landen met een veto nodig zijn. Met hun bestaan moeten we gewoon (gods-)blij zijn volgens hem. Daarmee doet hij de waarheid geweld aan. Het wordt zo langzamerhand immers duidelijk dat dankzij het machtsspel van de vijf vetolanden, die hun bestaan te danken hebben aan de Veiligheidsraad, het vredesideaal met de dag meer uit zicht raakt, omdat het continu aan flarden wordt geschoten!